Renée, Eefje De Visser - Soms moet je het niet ver zoeken
N9, Eeklo, 24 maart 2014
Zowel uit de "Vlaanders" als uit de Nederlanden werd in de N9 in Eeklo een vrouwelijk talent op ons losgelaten. Renée en Eefje De Visser lieten onlangs een erg sterke tweede plaat op de wereld los. De verwachtingen waren dan ook hooggespannen om beide sterke dames aan het werk te zien.
De in Duyster frequent gedraaide Eefje De Visser mocht solo de avond openen. Vanaf de eerste noten van een loepzuiver en breekbaar Ongeveer nam ze ons mee op een korte trip door haar universum.
Het mooie van zo'n solo-optreden is dat de nummers aan breekbaarheid winnen, maar tegelijkertijd ook aan kracht. Nummers als Lise en Genoeg waren daar mooie voorbeelden. Ook het op plaat behoorlijk pittige Afdwaalt werd hier in een kippenvel-versie gebracht met veel sobere dynamiek. En laat dat nu net meest indruk maken.
In laatste nummer De Bedoeling excuseerde de jongedame zich omdat ze haar drumcomputer thuis vergeten was, maar we hebben die zeker niet gemist in deze sobere, maar pittige versie. Later dit jaar komt De Visser nog terug naar ons land met band. Renée zei iets later nog dat we er snel zullen moeten bij zijn en ze zou wel eens gelijk kunnen hebben.
Renée opende haar set met de titelsong van haar nieuwe plaat ‘Marching’. We hoorden een sober, maar volwaardig bandgeluid en het reffrein sleepte ons onmiddellijk mee in de muziek. Ook het geladen Dry On The Line wist ons helemaal mee te slepen.
Met Single Strawberry Stains werd het tempo en de vrolijkheid wat opgedreven. Een elan dat in het nog steeds heerlijke Dum Dum Dum werd aangehouden. Renée heeft blijkbaar ook iets met ritmische woorden, want naast Dum Dum Dum passeerden ook het jazzy Dabdoe en het gelaagde Tik a Tak nog de revue.
Out Of Order was eerder complex, maar werkte wonderwel, vooral door de perfect op elkaar afgestemde samenzang tussen Renée en Eva Bruneel. Is It Working was het eerste nummer dat van het nieuwe album kwam en is een aangename, frisse verschijning. Vooral het ritmische geklap nodigt uit tot meedoen.
Zo ging het contrast een volledige set door. Renée is namelijk niet op een genre vast te pinnen en hinkelt voortdurende van eerder zwaarmoedige naar lichte, vrolijke liedjes. En dat is zeker niet negatief bedoeld.
Mr. Alzheimer, voor haar grootmoeder, werd sober maar poppy gebracht en M., voor haar kindje, werd vrolijk en guitig gespeeld.
Afsluiten deed Renée met Toasted, een klein liedje dat gedragen werd door enkel zang en gitaar. Little Soldier was het echte orgelpunt. Het verhaal sleepte ons mee en kabbelde rustig doorheen de N9 als een ballad van de goede soort.
Hootepunten noemen is moeilijk omdat het niveau zo hoog lag. De nummers hebben dan misschien niet meteen allemaal een eenduidige, herkenbare smoel, maar de gemeenschappelijke noemer is dat het schone, eerlijke liedjes zijn. Soms moet je het gewoon niet ver zoeken.