Rejjie Snow - Mellow Fellow
La Péniche, Rijsel (F), 12 maart 2015
Waarom La Péniche geen adres had dat we gemakkelijk met Google Maps konden vinden werd ons pas duidelijk toen we ter plaatse waren: we zouden Rejjie Snow mogen aanschouwen op een boot. Nou ja, een bootje eigenlijk, maar wel een uitverkocht bootje. Sinds Snow (Alex Anyaegbunam van geboorte) in 2012 op het wereldwijde web verscheen heeft hij langzaam maar zeker een schare trouwe fans verzameld. En op enkele kleine bezoekjes na is deze tour voor de Ierse rapper zijn eerste op het vasteland.
Gelukkig viel die onervarenheid enkel op in de details: een keer te vroeg invallen, een vragende blik naar zijn dj. Niets dat echt stoorde. Met het zelfvertrouwen zat het wel snor. Bloedserieus je show beginnen met “This ain’t a hiphop show, this is a Rejjie Snow show” komt al dicht bij de grens van te veel zelfvertrouwen. Iets waar de meeste rappers niet vies van zijn natuurlijk.
Een goede helft van de set bestond uit nieuw materiaal. Logisch, gezien Snow nog maar één ep’tje en enkele singles op zijn conto heeft staan en hij nu al langer dan een jaar bezig is over zijn debuutalbum 'Dear Annie', maar er nog geen concrete info is. De songs van dat album lagen voor het grootste deel in de lijn van zijn recentere nummers. Fans van het genre herkennen al snel de flow van een DOOM-adept. De beats zijn soms groovy, meestal jazzy. Olga (1984) bijvoorbeeld, zwiert op de tonen van jazzstandard In A Sentimental Mood. Dan gaan wij al snel overstag.
Ook in de categorie pure jazz: Nights Over Georgia. Zijn laatste single moest het zonder het leeuwendeel van de zangmelodie stellen (een erg goede zanger is hij niet) maar kreeg een fenomenaal einde mee. We hoorden Snows stem op zijn laagst over een langzaam uitstervende beat. Dat we de basstem die hem op opnames zijn coolness verleent niet altijd te horen kregen zal wel te maken hebben met het feit dat je niet erg luid kunt gaan als je zo laag rapt. We herinneren ons bijvoorbeeld hoe Earl Sweatshirt een goed jaar geleden in de AB zijn monotone flow inruilde voor gebrul, wat de nuance allerminst ten goede kwam. Dan hebben we niets te klagen gehad bij Rejjie, die het kalm durfde houden.
De 'Rejovich'-ep kregen we integraal, mooi verhakkeld tussen het nieuwe materiaal. (Snow) My Rap Song kregen we helemaal achteraan. Eindigen met je enigste "banger" is altijd een goed idee, zeker als je naam er veelvuldig in gescandeerd wordt en je dj na afloop van het concert gewoon nog een feestje bouwt met onvervalste grime. Rejjie zelf toonde zich vooral een "mellow fellow": In nieuwe nummers als All Around The World en Bobby rapte Rejjie nog steeds gewoon over de liefde en de lust; oude bekenden USSR, Black Pancakes en Loveleen moeten de boot rustig op en neer hebben doen gaan.
Niet dat we daarover uitsluitsel kunnen geven natuurlijk. Waar we wel zeker van kunnen zijn is dat het verboden was te roken op de boot. Met dank aan een ijverige medewerker die zich steeds weer langs ons moest wurmen om de mensen op de eerste rij op de schouders te gaan tikken. Snow zelf “doesn’t even smoke”, als we hem op zijn woord mogen geloven.
We zien de knul op dit moment nog geen grote festivalweide plat spelen, maar in een kleine rokerige ruimte, gevuld met ingewijden toonde Rejjie Snow zich een ruwe diamant van de underground. Hij heeft de swagger, een trefzekere flow, slimme lyrics en spontane bindteksten. Eens kijken wat hij er deze zomer op Dour van bakt.