Reggae Geel 2016 - Verder dan reggae

Festivalterrein, Geel, 8 augustus 2016

Geel ligt midden tussen rood en groen. Dat is een feit waarover alle reggaeliefhebbers het eens zijn en de reden waarom ze ook jaarlijks naar deze stad afzakken. Opvallend: deze achtendertigste editie mochten daar gerust ook wat andere muzikale genres bij. En dan hebben we het niet enkel over de T-shirts van Bad Religion, Metallica of Dropkick Murphys die we zagen passeren (terwijl we, op een zeldzame Bob Marley na, niet één exemplaar van een reggae-artiest hebben gespot).

Nee, we spreken bijvoorbeeld over popmuziek, als de nogal gepolijste vervangact Aswad, gewapend met wegwerphoeden, fraai afsloot met hittandem Shine en Don’t Turn Around. Of als Tarrus Riley op net iets te weinig creatieve manier Michael Jacksons Human Nature op een reggaeriffje liet hikken. We vergaven het hem graag gezien zijn met soul en warmte beladen stem. Wat minder geslaagd was de korte knipoog van de in het wit geklede Junior Reid naar zijn Black Uhuru verleden met een wat gerafeld Shine Eye Gal versus Guess Who’s Coming To Dinner. Of mogen we Black Uhuru toch niet onder de noemer “pop” steken? Maar ook Reid, wat flauwtjes ingeleid door zijn zoon Yung Jr, wist met zijn sterke, verheven zang en uitermate charismatische uitstraling meer dan voldoende te zalven.

Of we spreken over wereldmuziek, als plots een bende piepjonge kleurlingen een terreinact opstart met strak percussiedrumwerk. Of als de overigens erg fraaie dame Khalilah Rose - wat een wondermooie stem! - haar Jamaïcaanse bloed vermengde met Afrikaanse rootsmuziek. Wat een spijt dat we de gospelworkshop in de namiddag op de Yard talentstage moesten missen, maar Reggae Geel bezoeken betekent al een tijd harde keuzes maken.

En dan spreken we ook even over dansmuziek. Want onze Belgische Soulshakers draaiden er de plaat / hand niet voor om om nog eens een gouwe ouwe als Original Nuttah (Shy FX) af te stoffen en zo de jarennegentigjungletijden – pre drum’n’bass – nog eens in de verf te zetten (shout out Mc Mota!). Meer nog, met enkele stevige knipogen richting clubhouse (jawel!), waanden we ons even op Tomorrowland.

Tenslotte knipogen we ook graag even richting rock. Want hoe kan je anders de fabuleuze gitaarsolo’s van Wouter Rosseel van Pura Vida tijdens Scientific Dancehall categoriseren? Hij wist zowaar Lee Perry even totaal weg te cijferen. Rockaz! Waanzinnig ook hoe de Belgische begeleidingsband deze levende legende strak wist te begeleiden en de rootsklassiekers live soms in een stevig dubbad onderdompelde.

Maar Reggae Geel is natuurlijk ook reggae in alle geuren en kleuren. Eerst misschien wat aarzelend, maar nadien dodelijk trefzeker in de vorm van vintage ska bij de Gentse rudeboys The Nice Guys. Of loodzwaar op de maag liggend bij de helende dubs van King Earthquake met de hakkende steppersbeats en door de dennenbomen cirkelende echovelden. Of in een stevig pompende dancehallvorm, want wat Sentinel in de Bounce deed, was meer dan pure fijah.

En zo hebben we het graag. Niet in de vorm van een zoveelste Bob Marley-epigoon of voor de duizendste keer onder die typische Welcome To Jamrock-riff. Maar zoals bij alle bovengenoemde acts vol passie, energie en overtuiging. From the heart. Bedankt.