Reggae Geel 2013 - Could you be loved?
Festivalterrein, Geel, 6 augustus 2013
Vrijdagavond is op Reggae Geel altijd al een typische opwarmingsavond geweest, met enkel shows in de Bounce Dancehall, de 18” Corner en de Skaville. Voor deze vijfendertigste editie werd ons nu evenwel ook een “volwaardige programmatie” op de Main Stage en het nieuwe podium The Yard beloofd, waardoor we ’s namiddags toch met hoge verwachtingen naar de Kempen reden. Die werden echter niet helemaal ingelost.
Son Is Shining, Red Red Wife of ook nog Girl I Want To Make You Sweat Some More, hashtag “reggaehitsvoorindewachtrij”. Het mag duidelijk zijn dat onze hersenpannen stilaan oververhit raakten toen we de bezwete lichamen aan de ingang van de camping vervoegden, na de twee uur lange rit en het uurtje file richting parking. Typisch Reggae Geel, die "No problem, mon"-mentaliteit, al werd ons geduld nu toch wel danig op de proef gesteld. Als je vijfendertig jaar ervaring hebt en je vrijwilligers van de festivalgangers moeten aanhoren dat ze hen betere instructies moeten geven, dan heb je als organisatie wel degelijk een probleem.
Maar goed, we kwamen hier natuurlijk voor de muziek. Te beginnen met het optreden van Bob Marleys backing vocaliste Marcia Griffiths op het hoofdpodium, al iets na tienen. Tiens, moest zij normaal niet van 20 tot 21 uur spelen? Ook die verschuivingen zijn typisch voor Reggae Geel. En als niemand van de vrijwilligers blijkt te weten of er programmaboekjes zijn en waar we die kunnen vinden, dan wordt het natuurlijk helemaal moeilijk om te zien wie je wil zien.
Niet dat een programma ons vanavond echt geholpen had, want later hoorden we dat de metersbrede banner op het hoofdpodium na jaren trouwe dienst vuur had gevat, waardoor de hele programmatie daar al snel zo’n twee uur vertraging opliep. "Some eventuality", noemen ze dat in Geel. Al een geluk bij een ongeluk dat Barrington Levy (nota bene de vervanger van Ken Boothe) zijn vliegtuig gemist had, of anders moest Tifa bijna als hoofdact aantreden.
Terwijl Griffiths en de Belgische Asham Band een afgelikte show brachten die doorspekt was met classics, medleys en covers (Young, Gifted & Black, 54-46 That’s My Number, Redemption Song …), kon “Jamaica’s new, female dancehall sensation” daar werkelijk niks tegenover plaatsen. Ze liet ons meer zien van haar benen dan van haar stembanden en toen ze een stijve hark uit het publiek koos om met haar kont tegen zijn voortplantingsgereedschap aan te schurken, hadden wij het helemaal gezien. Alle chlichés op een hoopje!
Een tweede geluk bij een ongeluk voor de organisatoren is dat ze zogenaamde "packages" kunnen boeken: verschillende artiesten die met dezelfde backingband de festivals afschuimen. Zo mocht de Ruff Kutt Band daarna gewoon blijven staan voor dancehallveteraan Cutty Ranks en hoofdact Bounty Killer, zonder nog meer tijd te verliezen aan de podiumwissels. Van die eerste zijn we blij dat we zijn hits Limb By Limb, The Stopper of Six Million Ways To Die eens live mochten meemaken, maar we hebben het niet echt voor de agressieve toaststijl van die tweede. Bovendien is zo’n Main Stage echt wel groot om als dancehallartiest de aandacht vast te houden en enige interactie met het publiek op te bouwen. Zet deze heren in de Bounce tent en je hebt meteen een heel andere show.
Via korte tussenstops in het dubbos, de dancehalltent en het skacircus, besloten we onze openingsavond in het bijzijn van Crucial P en zijn Belfam Showcase in The Yard af te ronden. De Belgische David Rodigan had er een handvol vrouwelijke mc’s van eigen bodem verzameld die daar elk een korte act mochten brengen, maar alleen Slongs Dievanongs kon zich daarbij laten opmerken voor een redelijke groep aanhangers. De Antwerpse had er duidelijk zin in en schudde de ziel uit haar tengere lijf, bijgestaan door haar stadsgenoten van de Rupelsoldaten. Na een vettige slacknesstune op de Intercom riddim ("'k Zen Slongs, ‘k zen Slongs, ‘k zen nat leik een spongs"), wuifde ze ons uit op de tonen van Bob Marleys Could You Be Loved?, zoals Marcia Griffiths dat vier uur eerder ook al deed.
Het was een vraag die ons bezighield op de lange terugweg naar de camping. We hadden die vrijdagavond veel rondgewandeld in de overtuiging dat er elders wat beters te zien was, maar bleven daarbij ook nu weer wat op onze honger zitten. En toch keren we hier net als die tienduizenden andere reggaeliefhebbers ieder jaar terug, ondanks ook die organisatorische strubbelingen. Could You Be Loved, Reggae Geel? Tuurlijk wel: allemaal typisch aan het genre en dit festival, en we zouden het eigenlijk niet anders willen!