Reggae Geel 2012 - Cham klopt Shabba

Festivalterrein, Geel, 6 augustus 2012

Tweeëntwintigduizend bezoekers op vrijdag, tweeëndertigduizend op zaterdag. Nog voor Usain Bolt zich naar de startblokken begaf om zijn Olympische titel op de honderd meter te verlengen, had de Reggae Geel-organisatie zich al van een record vergewist met hun ’50 years Jamaican independance’-affiche. Deze vierendertigste editie werd immers al weken op voorhand uitgeroepen tot “de beste in jaren”, dankzij een erg straffe line-up die niks aan het toeval mocht overlaten. Shabba! Johnny Osbourne! Mr. Vegas! En zo kunnen we nog wel even doorgaan…

Dat er dit jaar ook veel tickets waren verkocht voor de anders veel rustigere vrijdagavond, was de verdienste van één man: Shabba Ranks. Het was alweer twintig jaar geleden dat Mr. Loverman nog eens in België had opgetreden en Reggae Geel had hem nu kunnen strikken voor een exclusieve, Europese show. Dit tot groot jolijt van de Beljam reggae massive, dat stilzwijgend had afgesproken om de sociale media te bestoken met Shabba-tunes, in de aanloop naar hun hoogtepunt van het festivalseizoen.

Het was dus collectief aftellen naar middernacht. Maar in afwachting tot die show brachten enkele deejays en soundsystems ons ’s avonds alvast in de juiste stemming. Jah Voice, King Alpha en Word Sound & Power roteerden negen uur lang tussen de bomen in de 18” Corner, King Flashman en Mr. Fried & Missing Link lieten hun stokoude vinylplaten kraken in het gezellige Skaville Circus en voor de recentere tunes moest je in de grote Bounce Dancehall zijn. In die tent mochten vi.be-contest winnaars Skylarkin’ Sound en Jahwed Sound hun vetste dubplates bovenhalen en de toegestroomde menigte klaarstomen voor een reeks live performances.

De eerste artiest in het rijtje was Brusselaar Uman, de zelfverklaarde “original dancehall punk”. Misschien een ietwat vreemde bijnaam, maar als je zijn zware stem en stevige tracks hoort, weet je meteen waar hij die vandaan haalt. Uman is in de eerste plaats een rapper, maar bewees dat hij ook een aardig stukje kan zingen in een gevarieerde show, waarin naast dancehall ook plaats was voor rootsreggae en hiphop. Naar het einde toe had hij iedereen mee met het kritische anthem Bienvenue En Belgique. En met een afsluitende socatrack zorgde hij voor een eerste feestje in de tent.

Daarna was het de beurt aan Peter Metro en diens jongere broer Squiddly Rankin (zeg maar de rode en de gele), twee artiesten die vooral in de jaren tachtig furore maakten in hun thuisland Jamaica. Naast hun kleurrijke verschijning en overdreven trots op hun afkomst hadden die twee echter niet veel te bieden en ook de blanke, vrouwelijke deejay achterin betekende zeker geen meerwaarde voor het optreden, want zij stond maar beweegloos achter haar cd-spelers te staren.

De twee namen een vliegende start met een snelle opeenvolging van tracks en pull ups, maar vergaten daarbij te zingen en kwamen aanvankelijk niet verder dan wat geschreeuw. Na een half uur waren de broers gelukkig wat gekalmeerd en waagden ze zich een paar keer aan een a capella intermezzo tijdens nummers als AIDS A Go Round of Debi Debi Girl, maar een memorabele performance konden we dit zeker niet noemen.

De twintig jaar jongere Cham bracht het er daarna stukken beter van af in diezelfde Bounce Dancehall. Als blijk van zelfvertrouwen begon hij zijn optreden meteen met de hitsingle Ghetto Story, waarbij hij tijdens het refrein op de medewerking van het voltallige publiek mocht rekenen. Het waren evenwel vooral meisjes die we hoorden gillen, zeker toen hij daarna enkele suggestieve heupbewegingen uit zijn lijf schudde als antwoord op zijn vraag “Do you want to see me dance?”.

Maar ook voor de mannelijke fans had de Jamaicaan nog iets in petto. Hij riep een sexy zangeres annex danseres op het podium die waarschijnlijk alle moeite van de wereld had gehad om de stevige kont in haar strakke hotpants te krijgen en ons die achterkant wat graag liet zien. Zo bracht zij de hormonenbalans weer in evenwicht en telkens de aandacht verslapte bij zijn nieuwe, onbekende tracks, had Cham weer een andere meezinger klaarstaan: Vitamin S, Rude Boy Pledge en natuurlijk Stronger als afsluiter. Voor wie er nog aan twijfelde: de voormalige ‘Baby Cham’ is nu ontpopt tot een rasartiest, die zijn publiek bespeelt en hier zeker zijn plek op de affiche verdiende!

En dan was het zover: Shabba-time… Of toch niet, want de announcer moest hem tot drie keer toe opnieuw komen aankondigen en zo liet “Emperor Ranks” langer dan een half uur op zich wachten. Tijdens zijn eerste nummers vroegen we ons nog af waarom deze artiest nu al twintig jaar lang zoveel succes kent, want laten we wel wezen: hij heeft het stemgeluid en de looks van een doorsnee Jamaicaan, zoals er hier tientallen in het publiek rondlopen. Het antwoord? Shabba Ranks is de onmiskenbare koning van de slackness, een term die zijn seksueel getinte lyrics aanduidt.

Zijn setlist staat er bol van: Wicked Inna Bed, Love Punany Bad en Trailer Load A Girls, om er hier maar enkele te noemen. Op zijn zesenveertigste wijst hij trouwens ook nog altijd vol overtuiging naar zijn jongeheer en schurkt hij tegen zijn zangeres aan alsof hij een frisse twintiger is. Ranks leek zichzelf dus wel te amuseren op het podium, maar slaagde er niet in de bomvolle tent te blijven boeien. Velen ruilden die dan ook in voor de buitenlucht of het Skaville Circus, waar Lone Ranger, Carlton Livingstone, Alpheus en Jim Brown ondertussen aan hun Studio 1-tribute begonnen waren.

“What a wicked performance, definitely worth the wait!”, bestormde de announcer na de laatste tune het podium, maar wij zijn toch eerder geneigd om een vraagteken na die uitspraak te plaatsen. Niet slecht, maar van een man met zo’n repertoire hadden we veel meer topmomenten verwacht. Het optreden leek zichzelf wat voort te slepen en naast een handvol wheels kleurde de band maar weinig buiten de lijntjes met solo’s, breaks of tempoversnellingen. Een paar knipperlichten op het podium of het publiek hadden wellicht ook al geholpen.

Gelukkig restte er nog een uur speeltijd voor de Londense deejay Robbo Ranx, die de festivalgangers imponeerde met specials van de allergrootsten en ons zo toch nog met een glimlach naar de camping stuurde. Of kwam dat nu door die daggerende dames in het publiek?