Raymond Van Het Groenewoud - De totale vrijheid

Ancienne Belgique, Brussel, 8 mei 2015

Totale vrijheid; er zijn niet veel artiesten die daarover beschikken. De meeste zangers, zangeressen of groepen opereren volgens een bepaald verwachtingspatroon. Er zijn er maar twee in België die van compleet hun goesting doen hun handelsmerk hebben gemaakt: Arno en Raymond Van Het Groenewoud. Die laatste viert nu al enkele maanden zijn vijfenzestigste verjaardag en kwam gisteren Brussel nog eens groeten. Net niet by night. 

Het duurde even voor wij het doorhadden, maar Raymond is een grote. In onze jeugd kenden wij uiteraard Meisjes, een onsterfelijke evergreen. Maar verder waren er enkel zijn allergrootste hits. Vlaanderen Boven. Liefde Voor Muziek. Cha Cha Cha. En dat was wel fijn. Er zaten spitsvondigheden in de teksten. Maar om daar nu zo zot over te doen?

Later leerden we dan Gelukkig Zijn kennen. Twee Meisjes. We hoorden de tristesse in Je Veux De L’Amour en de sociale bevlogenheid in L’étranger C’est Mon Ami, de relaxatie van Warme Dagen. We zijn in zijn oeuvre gedoken en zijn daar nog steeds niet klaar mee. En hij ook niet. De veelzijdigheid is waanzinnig. En wat meer is: hij komt overal mee weg.

Raymond plukte uit zijn hele oeuvre en startte met het verrassend lichte Ochtendlied, een ode aan elke nieuwe dag. Het is het soort melodie, dat zo eenvoudig klinkt omdat ze zo weldoordacht is; genre The War On Drugs.

Typerend: voor Van Het Groenewoud is dat de vrolijkheid bestaat naast het bijna depressieve verdriet. Als hij alleen aan de piano Gelukkig Zijn brengt, lijkt hij wel onze eigen Nick Cave, maar als hij enkele minuten later vrolijk Cha Cha Cha staat te brengen, is hij even geloofwaardig. Als hij dan vijf minuten later Wat Een Fijne Dag inzet met de openingszin “Ik barst niet van de vrolijkheid”, dan geloven we hem opnieuw.

En zo blijft het verbazen hoe gemakkelijk het wisselen van gedaante hem afgaat. In Warme Dagen laat hij de Bob Marley in zichzelf boven komen, in het nog altijd spijtig actuele L’Etranger C’est Mon Ami rapt hij net niet en in het nieuwe Coumba – in het Frans – lijkt het wel alsof er Afrikaans bloed door zijn aders stroomt.

Platen maakt Raymond niet veel meer, maar als hij het doet, is het wel weer een voltreffer. Het tot klassieker uitgegroeide Twee Meisjes komt uit zijn latere periode (1996), maar er wordt in de AB Club ook twee keer uit ‘De Laatste Rit’ geciteerd, zijn meest recente plaat uit 2011. En dat zijn twee voltreffers. Moment is mooi, maar vooral Het Meisje Van Je Droom zou vanaf nu op elk verzamelalbum moeten staan. De boodschap – het geluk zit in de kleine dingen – maakt hem tot één van de grootste en raakste observatoren; ook vandaag nog.

Op dit verjaardagsconcert deed Raymond eigenlijk niets speciaals. Hij was zichzelf, speelde een uiteenlopende set. Geen greatest hits. Wel Meisjes en Twee Meisjes. Wel Gelukkig Zijn en – als ongepland extraatje omdat we dan toch nog eens in Brussel waren – wel Brussels By Night. Geen Vlaanderen Boven en geen Liefde Voor Muziek. Wat we eigenlijk ergens wel fijn vonden. Maar ook geen Je Veux De L’Amour. En dat was dan weer jammer.

Als Van Het Groenewoud het ergens halverwege Schandalig Content zingt, doet hij dat zonder schroom. Hij is een gelukkig man en staat op zijn vijfenzestigste nog met veel goesting op het podium. En dat is hem van harte gegund, zeker zolang hij optredens van dit niveau blijft geven.