Ray LaMontagne & The Pariah Dogs - Een nieuwe wereld

Koningin Elisabethzaal, Antwerpen, 21 februari 2011

Vrijdagavond kwam Ray Lamontagne een en ander voorstellen in de Koningin Elisabethzaal in Antwerpen. Hij was naar België gekomen om zijn jongste en ondertussen met een grammy bekroonde cd 'God Willin & The Creek Don't rise' voor te stellen maar de man had duidelijk meer in de aanbieding.

Zo kwam hij als opener van de avond op de proppen met "USA's best kept secret", namelijk The Secret Sisters. What's in a name. Beide zusjes pakten moeiteloos de haast volgelopen zaal in met twee magistrale stemmen en een gitaar, een enkele keer bijgestaan door een sfeervolle pedalsteel.

Heerlijke stemmen grepen naar de keel met pakkende versies van klassieke tearjerkers uit het diepe zuiden van de VS. Het leek wel of Laura en Lydia op hun prille leeftijd reeds alle ellende van de wereld over zich heen gekregen hadden. Een voorgerecht dat telde voor een volle maaltijd en dan moest de "pièce de résistance" nog geserveerd worden.

En ook die mocht er zijn. Ray Lamontagne begon met For the Summer uit zijn jongste cd en stelde meteen het publiek gerust: een sterke compositie, een mooie stem en een hechte band - The Pariah Dogs - bevestigden al het goede dat over Lamontagne verteld werd.

In een interview had Lamontagne al aangegeven dat hij van bij de eerste samenwerking verliefd werd op de sound die zijn groep creëerde en dat hij eigenlijk gewoon deel wou uitmaken van deze nieuwe setup. Dat merkte de concertganger aan de opstelling van de band. Gewoon vijf muzikanten in een halve cirkel waarvan er eentje aan de uiterst rechtse kant kennelijk ook zong : dat is de nieuwe Ray Lamontagne: a guy in a band.

Die hechte symbiose tussen artiest en band werd een heel concert lang consequent op een hoog niveau volgehouden en of het nu om oud materiaal, om covers uit het countrycanon of om nog verse liedjes uit 'God Willin' ging, steeds was er dat loepzuiver musiceren en de zacht gloeiende, warme klank van de The Pariah Dogs.

Dat Lamontagne uitvoerig uit zijn jongste cd citeerde was eerder logisch en de nummers werden met heel veel variatie gebracht. Hij was goed bij stem en zong heel de avond beheerst maar toch erg gepassioneerd, zelfs als het zijn oudere werk, dat sporadisch in de show opdook, betrof.

Wij onthouden vooral de scheurende bluesharp in een krachtig Henry Nearly Killed Me. Ook het ritmische Repo Man kon best bekoren evenals de uptempo uitvoering die hij aan Beg, Steal Or Borrow meegaf. Toen Lamontange helemaal solo op een zo goed als duistere scène Like Rock & Roll And Radio speelde, voelden we het kippenvel met elke strofe meer onze huid veroveren.

En toen was het gedaan. Twee nummers uit zijn eerste cd passeerden als bissen en weg was hij. Anderhalf uur was voorbijgevlogen. Meer dan tevreden gingen we naar huis.

Ook de Secret Sisters, mochten tijdens Lamontagnes set opnieuw opdraven, tot tweemaal toe om enkele nummers te coveren die naar eigen zeggen "a whole new World" voor de man hadden geopend. Het was zeer aangenaam enkele uren in die wereld te mogenvertoeven.