Ray Davies & Band - Houdbaarheidsdatum overschreden

Grote Kaai, Lokeren, 10 augustus 2009

Daar stond hij dan: Ray Davies. Zonder twijfel één van de grootste songschrijvers van de popmuziek, voormalig zanger-gitarist van The Kinks en nu – ondanks allerlei geruchten over reünies die even snel verdwijnen als ze opduiken – al even bezig aan een solocarrière. Maar ondanks onze verwachtingen waren er geen vonken, geen uitstraling, geen vuurwerk te bespeuren. Enkel een man als u en ik in een zwart pak en een uitstekende band.

De toeloop op de laatste dag van de Lokerse Feesten had bij aanvang van het concert van Ray Davies zijn hoogtepunt nog niet bereikt, al had de stunt van de organisatie (wie een ticket had gekocht, kreeg er eentje bij) er wel voor gezorgd dat de boel bijna uitverkocht was.

Maar het was er aan te zien dat er al acht Lokerse feestjes aan deze slotdag waren voorafgegaan. Het publiek was eerder mak en leek maar niet op temperatuur te raken ondanks de verwoede pogingen van de man op het podium.

Aan de songs kan het niet gelegen hebben. Hoe jong sommige van de aanwezigen ook waren, één of ander nummer klonk toch  vertrouwd in de oren.

Dat gold uiteraard niet voor de nummers van zijn solo-cd’s, die beleefd werden aanhoord, maar verder weinig losmaakten. Als dan Where Have All The Good Times Gone of Well Respected Man uit de speakers kwam, gingen er dan toch af en toe rimpels door de overwegend kalme zee. Het waren op dat moment ook niet alleen grijze hoofden die op en neer hobbelden. Ook het jeugdige publiek zong bepaalde nummers woordelijk mee.

Van een man van vijfenzestig moet je natuurlijk geen vocale hoogstandjes verwachten. Af en toe liet Davies’ stem hem in de steek en ook de PA was duidelijk niet naar ’s mans wens afgesteld. Maar als je dan Sunny Afternoon of Dedicated Follower Of Fashion uit volle borst kon meezingen, was dat al gauw vergeten.

Of het omwille van de vruchteloze pogingen om het publiek in beweging te krijgen met alle klassieke technieken was dat de voormalige Kinksfrontman op den duur meermaals in de coulissen verdween, is niet echt duidelijk. Maar uiteindelijk resulteerde dat dan toch in stevige versies van All Day And All Of The Night en even later, nadat hij het ware verhaal van de song uit de doeken had gedaan, ook van You Really Got Me dat van lome blues overging in stevige rock.

Het was uiteindelijk heel erg duidelijk dat de songs nog steeds niet kapot te krijgen zijn. De man erachter daarentegen lijkt zijn houdbaarheidsdatum stilaan te gaan overschrijden.