Rats On Rafts & De Kift - Generatiekloofontkenners
Recyclart, 30 maart 2017
Het is een uniek project waarin jong en oud worden verenigd, waarin een showband als De Kift zich laaft aan de jeugd van hun kompanen en waarin Rats On Rafts de ervaring van de oudere generatie opzuigen. Beiden varen er wel bij. Maar het is vooral het publiek dat hier als grote winnaar uitkomt.
Nee, meneer Verminnen, de “studengte” komen niet meer “zoojpe en boeffe” in de Rue des Bouchers. Ze genieten eerder van de laatste lentezon op het pleintje aan de Ursulinnenstraat voor de Recyclart, keuvelend bij een biertje of een hapje uit de Bar. Om dan de rust verstoord te krijgen door de luidruchtige Hollanders van De Kift, die het publiek met koperblazers en gitaar als rattenvangers achter zich aan naar binnen lokten voor het gratis concert dat daar werd gegeven. Het rustieke tafereeltje zette meteen de toon voor wat een wonderlijke avond zou worden.
Want op dat podium stonden intussen al andere ratten warm te draaien. Postpunkers Rats On Rafts verdronken de stemmen in een regenton reverb, joegen de adrenaline door de zaal met messcherpe gitaren en vooral veel jeugdig enthousiasme en deden denken aan The Drums met peper in hun gat. Toch was het allemaal heel gemoedelijk begonnen met gitaren die klokkengelui persifleerden. Maar dat bleef het maar heel even. Even verder zou er geschreeuwd worden als stond gitarist Arnoud Verheul model voor Münchs welbekende schilderij en werden enkele bochten maar rakelings gemist.
Onvervaard stoomde de pletwals verder. De heren van De Kift kwamen erbij, het vaandel als toonbeeld van de gedeelde strijd voor zich uit dragend en koper luid schallend naar het plafond gericht. Het publiek was intussen opgewarmd en klaar voor iets wat ook de Franstalige Brusselaars ten zeerste wisten te smaken. Melk En Benzine maakte enkel maar deel uit van de pittige cocktail, die werd geserveerd
De fanfarepunkers namen het roer even over, nu eens zonder het jonge geweld in de rangen, voor het Latijns-Amerikaans geïnspireerde Knoeck, dan weer met de vier jongelingen naast hen voor een pittig Last Day On De Zon. Steeds weer werd je verrast. Omdat een groot deel van de songs naadloos aan elkaar werd gebreid, kreeg je als luisteraar amper de tijd om op adem te komen. Niet dat u ons hoort klagen. Integendeel, een dik uur in het gezelschap van deze generatiekloofontkenners vertoeven is genoeg om een hele week weer verder te kunnen.
Geslingerd tussen het circus dat de heren van De Kift van een muziekoptreden plegen te maken – afsluiter Bal met drummer Wim Ter Weele op een drietal draagbare tomtoms – de frisse nu-punk van de Rats en het typische fanfaregeluid was dit een verademing, die ook bij het publiek het beste losmaakte. Want na een paar songs stond geen mens nog stil.
Mariachitrompetten werden bijgekleurd met snippets uit de elektrische gitaar, steeldrums onderstreepten de Caraïbische toets, die hier en daar werd aangebracht. Niks was onmogelijk daar in Recyclart. En de grote winnaar was het publiek.