Ratatat - Multicultureel

Botanique, Brussel, 10 januari 2009

 

 

Multicultureel is zo’n modewoord waarmee je voortdurend om de oren geslagen wordt. 'Crossover' is daarvan misschien wel de muzikale equivalent. Of zijn dat eerder de exotische invloeden die veelvuldig worden verwerkt in de moderne popmuziek? Het duo dat bij Ratatat de dienst uitmaakt, gelooft erg in beide vormen van multiculturaliteit. Dat bewezen ze ruimschoots tijdens hun show in de Botanique.

Ratatat absorbeert heel wat andere culturen in zijn muziek. Dat bleek bijvoorbeeld uit Mi Viejo, dat na zijn ontspannen, Latijns-Amerikaans dan wel Spaans aandoende intro werd omgebouwd tot een kletterend percussiefeestje op tomtom en bongo’s.

Maar het waren vooral muzikale invloeden uit alle windrichtingen die verweven zaten in hun songs. Daarbij dienden de opgestelde microfoons enkel en alleen om de uitpuilende mensenmassa in de rotonde te bedanken.

In hun instrumentale songs werden allerlei invloeden verwerkt. De opzwepende beats die hun nummers droegen, waren een duidelijke referentie naar de dansmuziek, en de wijdbeense, vervaarlijke evenwichtskunsten die Mike Stroud uithaalde met zijn gitaar deden ons meteen denken aan de voorhistorische gitaardinosaurussen van de rock uit de jaren zeventig. En dan hebben we het nog niet eens over de tomeloze experimenteerdrift van dit duo.

In onze herinnering was het Dour-optreden van de heren - waar extra mankracht werd ingezet - een eindeloze roes van energieke aan elkaar geregen songs. In de Botanique was duidelijk meer ademruimte ingelast. Dat begon al bij opener Shiller, dat het publiek moest acclimatiseren. 

Maar af en toe ging de handrem naar beneden en scheurde het duo als een dragster naar de finish. Afsluiter Shempi was daarvan een perfect voorbeeld. Vooral op die momenten ging het publiek volledig voor de bijl.

Ook de visuals waren meer dan vermeldenswaard. De zaklamp die op zoek ging in de buffetkast, tijdens Shiller, was schitterend. Verder zijn omschrijvingen als psychedelisch (de videoclip van You Can Call Me Al van Paul Simon gezien in een spiegelpaleis) tot volkomen maf (Abba met alle ogen, neuzen en monden op hun kop) niet eens vergezocht. De toeschouwer kreeg met andere woorden niet de kans om zich te vervelen.

Een wervelwind zoals op Dour was dit optreden niet, maar aangenaam en onderhoudend was het in elk geval.