Raphael Saadiq - Met de handrem op
Ancienne Belgique, Brussel, 12 maart 2012
Soulveteraan Raphael Saadiq is al zesenveertig, maar ziet eruit als een frisse twintiger. Bovendien heeft hij al vele watertjes doorzwommen. Trendy soul uit de jaren zestig en zeventig en traditionele r&b zijn al een tijdje weer hip en op die golf surft Saadiq gretig mee, wat vorig jaar resulteerde in het uitstekende album ‘Stone Rollin’’.
De creatieve duizendpoot die Charles Ray Wiggins is, heeft later verhalen genoeg om aan zijn kleinkinderen te vertellen. Hij zat in de band van Prince tijdends de Parade-tour, werkte als producer met onder andere Snoop Dogg, Joss Stone, Mary J. Blige, The Roots en Angie Stone, scoorde zelf hits met Tony! Toni! Tone! en met supergroep Lucy Pearl, en ging dan focussen op zijn solocarrière. Met al die bagage en gezien de livereputatie van Saadiq was deze show verplichte kost voor iedereen met een voorliefde voor Motown en Stax.
Saadiq heeft voor deze Europese tour een eigen voorprogramma op sleeptouw genomen dat hij bovendien zelf aankondigde. Het olijke funkpopduo Tha Boogie liet tijdens hun korte set zien dat het over potentieel beschikt: zang/rap zaten goed, op het podium was er voortdurend iets te zien en ook muzikaal wisten ze uit verschillende vaatjes te tappen. Alleen moet je met al die kwaliteiten ook iets doen. Een stevige hit schrijven bijvoorbeeld. En dat hebben de twee vooralsnog niet gedaan.
Van Raphael Saadiqs vorige passages onthielden we vooral dat hij en zijn zeskoppige groep er als een sportwagen vanaf de eerste seconde in vlogen om slechts nu en dan wat te temporiseren. Saadiq bezit dan ook het talent, de looks en de charme om zonder veel moeite het publiek vanaf de eerste nummers op zijn hand te krijgen en de zaal helemaal op stelten te zetten.
Zo’n vaart liep het in Brussel niet. Met Good Man werd er gekozen voor een slow start. Daarna leek de motor op gang te komen met het swingende en erg sixtiesgetinte Radio en 100 Yard Dash, maar de motor sputterde keer op keer. De band ging in de fout door veel te vaak nummers te rekken, maar ook Saadiq zelf ging te vaak in de schaduw staan terwijl zijn muzikanten het van hem overnamen. Niet dat die dat slecht deden, integendeel. Het achtergrondkoppel Erika Jerry, met Lucy Pearls Don’t Mess With My Man, en BJ Kemp, met Never Give You Up, zetten hun frontman knap uit de wind. Maar vooral gitarist Josh Smith liet de kans niet onbenut om zijn virtuositeit te etaleren.
Nu is een portie spielerei altijd leuk als intermezzo tijdens een lang concert, maar het hoeft niet om de twee nummers herhaald te worden. Daardoor oogde de groep een pak logger, minder scherp en gevat dan enkele maanden geleden in Leuven. Wellicht liet het vele touren zijn sporen na, want van de voorbije twaalf maanden was Saadiq er maar liefst elf van onderweg. Moordend maar ook logisch, want als je de kans krijgt om als special guest in het zog van Lenny Kravitz de wereld af te reizen, ga je die kans niet laten liggen natuurlijk.
Ook al kregen we in de finale met Movin’ Down The Line en The Answer nog twee mooie bissen mee, toch bleven we op onze honger zitten. Twaalf songs in een show van anderhalf uur is toch wat minnetjes terwijl ook de setlist zeker sterker had gekund. Met het repertoire, de reputatie en alle klasse waarover Saadiq beschikt, had het in de AB gerust wat meer mogen zijn. Terwijl hij normaal garant staat voor een dolle rit, vergat hij dit keer de handrem af te zetten.