Raphael Saadiq - Let the sunshine in

Het Depot, Leuven, 16 november 2011

Eigenlijk had hij het in Antwerpen al gedaan voor achttienduizend man die waren gekomen voor Lenny Kravitz, maar in Leuven deed hij het voor zowat vijfhonderd man, die speciaal voor hem gekomen waren. Raphael Saadiq bewees dat nieuwe soul niet van bordkartonnen figuurtjes moet komen, dat je niet na elk nummer van garderobe moet wisselen, dat de decors, de lichteffecten en de sexy danseressen niet het belangrijkste zijn en vooral, dat je met de juiste band een show kan opbouwen waar de hele zaal door overrompeld werd (ondanks technische problemen).

Raphael Saadiq - Let the sunshine in



Zelf had Raphael Saadiq Grey Reverend meegebracht als voorprogramma. Eigenlijk heet de boomlange man Larry Brown en maakt hij in een ander leven deel uit van Cinematic Orchestra, maar zijn meest persoonlijke gevoelens laat hij in deze gedaante op de mensheid los.

Vanwege zijn lengte zat hij met zijn akoestische gitaar een beetje ongemakkelijk op dat stoeltje, maar eens de eerste noten door de boxen schalden, was dat gevoel weg en werd duidelijk dat dit erg persoonlijke muziek was, die ons bij momenten aan Chocolate Genius deed denken. Opener Like Mocking Birds en de meer uptempo afsluiter One By One bleven ons in elk geval bij. Jammer dat het overgrote deel van het publiek het niet nodig vond de man enig respect te tonen en zijn muil te houden.

Dat Michael Jacksons ‘Off The Wall’ en Can You Feel It van The Jacksons in de pauze op hoog volume werd gespeeld was geen toeval. Hier moest gedanst worden en geen betere opwarmer dan The King Of Pop. De overgang naar Heart Attack verliep dan ook pijnloos en zette meteen de toon van een avond die zou nazinderen. Raphael Saadiq, uitgedost in kniebroek, hoog opgetrokken, kleurrijke kousen en klak, had daarvoor trouwens enkele fantastische muzikanten rond zich verzameld.

Drummer Lemar Carter en bassist Calvin Turner vormden een ritmesectie, die de huid van mijn drieëntachtigjarige oma strak krijgt en de massieve toetsenist Charlie Jones kweet zich niet alleen van zijn instrumentale taak, maar bleek tijdens Skyy, Can You Feel Me ook nog eens over een monumentaal keelgat te beschikken. BJ Kemp en Conesha Monet waren de ideale backing-vocalisten en gitarist Josh Smith liet zich meermaals gaan tot groot jolijt van de liefhebbers van de betere gitaarsolo.

Als je dan zelf ook nog eens beschikt over een stem die doet denken aan de hoogdagen van Stevie Wonder en al meermaals hebt bewezen dat je liedjes kan schrijven, resulteert dat in een combinatie die voor vuurwerk kan zorgen, en dat vuurwerk kwam er. Saadiq bespeelde het publiek als waren het marionetten met de nodige klassieke vraag- en antwoordspelletjes, maar toonde ook over de nodige humor te beschikken toen de massieve Charlie Jones met zijn frontman en BJ Kemp een waanzinnig dansje deed op de tonen van You Got Me Runnin’.

Een song als Let’s Take A Walk werd langzaam opgebouwd naar een hoogtepunt om dan te ontploffen of werd ingeleid door een bijzonder lang, maar nergens saai, funky instrumentaal gedeelte vooraleer Saadiq het boeiende The Answer inzette.

Raphael Saadiq is trouwens niet alleen een begaafd zanger en songschrijver, ook productioneel weet hij van wanten, zoals bleek toen Conesha Monet even op het voorplan trad om een spetterend Don’t Mess With My Man (van Lucy Pearl, één van de liefdeskinderen van Saadiq) inclusief waanzinnige gitaarsolo ten beste te geven.

Tijdens de technische problemen met de bas liet de band trouwens zien moeiteloos op zijn klasse te kunnen terugvallen, improviseerde Saadiq ter plaatse en schudde hij Still Ray uit zijn mouw, waarop de band ook nog eens naadloos inviel. In de bisronde kreeg gitarist Josh Smith de kans om zijn kunsten te vertonen, waarna met het titelnummer van Saadiqs laatste plaat, ‘Stone Rollin’’ nog een mooi orgelpunt werd geplaatst.

Het eerste deel van de set werd afgesloten met de uitgelaten hippieklassieker Let The Sunshine In (uit de musical ‘Hair’) en wij zouden durven zweren dat, ondanks de verlichtingloze snelwegen, de zon ons tot in ons bed was gevolgd. Maar dat kan natuurlijk ook maar een gevoel zijn geweest.

16 november 2011
Patrick Van Gestel