Randy Newman - Een klasse apart

De Roma, Borgerhout, 14 oktober 2015

We hadden een langverwachte afspraak met een levende legende. Niemand minder dan de eenenzeventigjarige Randy Newman zou in navolging van een eerdere concertreeks ons kleine belgenlandje opnieuw aandoen voor een korte tournee, met twee optredens in de recent wondermooi gerenoveerde Roma.

Het was aanschuiven voor een plaatsje. Veel belangstelling dus voor het beperkt aantal concerten, die begin dit jaar al werden aangekondigd. Terecht, want een absolute klasbak als hem kan je zelden live aan het werk zien. Een uitstekende gelegenheid dus om in een erg intiem kader opnieuw kennis te maken met de ruimschoots ervaren singer-songwriter. Deze keer trad hij solo aan, slechts vergezeld van een enkele piano.

Schijnbaar verveeld en licht houterig kwam hij het podium op. Eens gezeten achter zijn piano, trapte hij zijn set af met een plagerig It’s A Jungle Out There. Newman had blijkbaar genoten van de geweldige verkeersinfrastructuur in de binnenstad, waardoor zijn van ironie doordrongen songteksten des te levensechter werden. Het duurde niet lang vooraleer hij in Birmingham belandde, slechts een van de zovele classics die hij die avond zou spelen. Als een kind zo gelukkig leek hij achter die piano, dankbaar voor de vele jaren die hem al die wondermooie ervaringen hadden opgeleverd. Algauw bedankte hij het bijzonder respectvolle publiek ook voor de erg gulle ontvangst (“It's a really beautiful place out here”).

Op zich zou je kunnen vermoeden dat zijn netjes in twee halfjes opgedeelde concert een wat saaie en vervelende aangelegenheid zou worden, maar niets bleek minder waar. Regelmatig schroefde Newman het tempo op; tijdens Red Bandana bijvoorbeeld. Er was meer dan genoeg ruimte voor afwisseling en variatie, al bleek snel dat Newman de hits lustig in het rond strooide; zoals het vinnige uptempo Mama Told Me Not To Come dat overging in publieksfavoriet Short People. Newman is bij het publiek vooral bekend omwille van zijn soundtrackwerk (onder meer voor Disney). Daaruit selecteerde hij het tot meezingen aanzettende You’ve Got A Friend In Me.

Overigens moedigde de songwriter publieksparticipatie voortdurend aan. Zo mocht het publiek enkele strofes van de nochtans aardig bij stem zijnde Newman overnemen tijdens het erg fraaie Rider In The Rain. Een song als Living Without You was niets minder dan pakkend en bezorgde het publiek een ware krop in de keel. En ook het ver buiten striptenten bekende You Can Leave Your Hat On passeerde. Eerst nog op zijn Newmans, met die kenmerkende, wat murmelende zang en daarna in een iets hoger register qua zang en in de speelstijl, die het nummer wereldberoemd maakte.

Newman tapte gulzig en onophoudelijk uit het aangebroken vat met klassiekers. Was het niet met de ultieme schuldsong Guilty, dan wel met het heerlijke It’s Money That I Love. Die afwisseling illustreert meteen waarom Newman “still around” is. Het publiek at uit zijn hand tijdens I’m Dead (But I Don’t Know It) waarna het sobere I Think It’s Going To Rain Today het eerste luik afsloot.

Na een korte break kregen we een meer autobiografische en zelfs politiek geinspireerde set te horen. Die vertrok ergens in Baltimore. De verhalenverteller in hem dook op tijdens In Germany Before The War, een song over een moordenaar. Al vertelde hij met evenveel enthousiasme over het grappige Simon Smith And The Amazing Dancing Bear. Dat bracht Newman bij enkele straffe, familiale ontboezemingen, waarna hij zichtbaar opgelucht The World Isn’t Fair speelde. Al besefte hij ook wel: My Life Is Good.

Newman is een uitzonderlijke storyteller. Soms met emotionelere songs (Real Emotional Girl), dan weer met nostalgie (Dixie Flyer). Hij reeg de hoogtepunten probleemloos aaneen, ook dankzij het persoonlijk framen van songs, zoals tijdens het door en door klassieke Louisiana 1927.

En dan ging hij over tot een nieuwere compositie waarin Putin centraal stond, gevolgd door een masterclass Political Science. Toen kwam het einde helaas in zicht. Afsluiten in stijl met Sail Away, waarna hij open stond voor verzoekjes. Overstelpt door mogelijkheden uit het publiek selecteerde hij het ironische It’s Lonely At The Top, waarna hij moest besluiten dat hij zich in De Roma helemaal thuis voelde (Feels Like Home).

Randy Newman speelde net geen twee uur lang als een jukebox gevuld met zijn uitzonderlijke oeuvre. Een singalong, een breekbare pianoballad, een New Orleans jazztune, het was er allemaal. En het gebeurde allemaal met een brede smile. Dat alleen al maakt hem tot een van de absolute grootmeesters van de moderne popmuziek.