Randy Newman - Knock-out à la Ali
De Warande, Turnhout, 21 september 2014
“I never used to listen to my own records. Now I do it all the time”, gaf Randy Newman toe in de Warande. Wellicht daarom dat hij zo vlekkeloos bloemlas in Turnhout. Geen strijkers, geen drums, geen Eagles in de achtergrond. Alleen de man en zijn piano. Sober? Integendeel: schitterend gearrangeerd.
Mochten de grootste songwriters van de twintigste eeuw samenhuizen, dan verdient Newman zeker een kamer. Naast Dylan, en om de vrede te bewaren: tussen Lennon en McCartney. Toch boetseert geen van die drie zo’n brede grijns op ons gezicht als Newman. Zijn teksten zijn filmisch, levensecht, hilarisch. En … hij vuurt ze af in een razend tempo.
Als toeschouwer was je niet opgewassen tegen de stemming die Newman in de zaal bracht. Vier songs had hij daarvoor nodig. Hij begon met de opzwepende honkytonk van Mama Told Me Not To Come (een hit voor Three Dog Night), ging lichtvoetig verder met Love To See You Smile, dimde de lichten met Living Without You en speelde noten als donderwolken in Bad News From Home. Knock-out à la Ali.
Newman is het nog lang niet beu om sardonisch te beschrijven wat hij ziet. Bewijs: een dagvers nummer over “a world leader we all … hmm … appreciate”, met de ploffende intro “Putin’s puttin’ his pants on”. Spotprent op een notenbalk. Toch maar oppassen, Randy. Het Russische leger kan op twee dagen aan je voordeur staan.
Hij spaart zichzelf evenmin. Zoals wanneer hij zich vergeleek met andere geriatrische rockers, en het publiek uitnodigde om “he’s dead” te zingen tijdens I’m Dead (But I Don’t Know It). Of My Life Is Good aankondigde met “This is a song about a horrible person … Obviously not myself.” Of het succes van ‘Toy Story’ toeschreef aan zijn soundtrack … Grappig, maar vooral een les in relativering.
Tussendoor passeerden hits als Short People, I Love LA en stripklassieker You Can Leave Your Hat On. Luchtig en goed voor de afwisseling. Want Newman bespeelt het irrigatiesysteem van onze ogen even meesterlijk als onze lachspieren. Zijn rustigste, meest persoonlijke en donkerste songs vormden de verborgen ruggengraat van de set: Marie, Losing You, Same Girl, I Miss You, Real Emotional Girl, …
Newman bracht ze met complex en gevoelig pianospel, vol vernuftige ideetjes. Bij hem zíé je de circusbeer uit de tekst dansen, hóór je de merels in de bomen zingen. Zijn eigen stem wordt almaar nasaler, maar grijpt je keer op keer naar de keel. Hij weet het misschien nog niet - en hij beweegt wat houterig - maar Newman is even springlevend, als zijn songs onsterfelijk.