Randy Newman - Een avond Newman savoureren
Ancienne Belgique, Brussel, 28 februari 2012
“Je weet toch nog dat Randy Newman door ooit is geweest”. Het is een vers uit Kris De Bruynes klassieker Amsterdam dat precies aanduidt welk een legendarische status de Amerikaanse songwriter reeds in de sixties genoot. Dat was de tijd dat Newman niet veel optrad en haast nooit in Europa kwam. Sindsdien zijn de tijden veranderd. Er zijn intussen zovele groepjes in cd-rekken en op iPods terechtgekomen en de platenverkoop brengt de artiesten al lang niet meer de gigantische fortuinen op van vroeger en dat noopt alle groten om toch iets vaker de boer op te trekken. Misschien niet altijd tot hun grote jolijt maar meestal wel tot onze grote genoegdoening. Was het anders met Randy Newmans zoveelste passage in ons land vorige zaterdag in de AB ?
Laten we meteen “straight” zijn, zoals Randy het zelf graag heeft: het optreden was een voltreffer. Hij was goed bij stem, had er duidelijk zin in en alle versies klonken doorleefd. Was het omdat we hem zagen bij het begin van zijn vooral Noord-Europese tour (bij de vorige doortocht, toen hij België op het einde van zijn tournee aandeed, klonk hij heel wat fletser en matter)? Geen idee, maar het concert was wel raak.
Hij begon bij het nog vrij obscure If We Didn’t Have Jesus, maar nadien maakte hij een exquise uitgekiende reis door zijn gigantische oeuve. Aan dat oeuvre heeft hij ruim veertig jaar met geduld – en ook met vele rustpauzes – geschaafd en geveild maar het resultaat mag er zijn. Bovendien heeft niemand zoals hij zijn oeuvre echt letterlijk in de vingers. Hij heeft zijn songs niet alleen allemaal zelf geschreven, hij voert ze ook al decennia lang, op enkele zeldzame samenwerkingen met symfonische orkesten na, op dezelfde manier uit : de man alleen achter zijn piano.
In Brussel was zijn "show" – enkele spots die af en toe van kleur veranderen – niet anders dan anders. Als geen ander weet hij de perfecte balans te vinden tussen klassiekers, Birmingham, Sail away, Guilty, I Think It’s Going To Rain Today, publiekspleasers genre Short People, Rednecks, You’ve Got a Friend In Me (uit de soundtrack van ‘Toy Story’) en het minder bekende werk. Daarbij valt op dat, wanneer Newman zijn wat obscuurdere songs ontdaan van elke productietruuk tot hun essentie teruggebracht live brengt, ze moeiteloos naast het ‘klassieke’ werk kunnen staan : Losing You, In Germany Before The War , Dixie Flyer. Een mens hoort ze niet vaak op de radio maar in de AB was het wel volop kippenvel.
Newman kreeg vrij vlot het talrijk opgekomen publiek dat gemiddeld van een – laat ons zeggen – gezond volwassen leeftijd was, mee voor enkele backgroundvocals. Grappig was dat in I’m Dead (But I Don’t Know It) en ook Shame werd overtuigd meegezongen. Bij I Love L.A. respondeerde het publiek zelfs spontaan tot zichtbare verrassing van de artiest.
Hoe komt het toch dat na een drukke werkweek al die mensen in het weekend een avond Randy Newman willen komen savoureren? Het antwoord zit hem in ‘s mans talent, in de rits sterke songs die hij voor de eeuwigheid bij elkaar geschreven heeft en dat je-ne-sais-quoi dat maakt dat een artiest op een of andere manier aanslaat. Het lukt weinigen met zulke schaarse middelen. Het bewijst alleen maar zijn grote klasse.