Randy Newman - Ambachtelijk genieten

Ancienne Belgique, Brussel, 13 mei 2010

Randy Newman is vooral een stielman. Hij zal op zijn optredens zelden voor verrassingen zorgen. Toch verwondert het ons elke keer weer hoe zijn vrij voorspelbare en steeds sobere uitvoering van zijn muziek ons toch zo hard kan raken. Een erg gevarieerd publiek dacht daar in de AB net zo over.

We zouden een heel artikel kunnen vullen met de opsomming van de titels van de zesendertig songs die Newman volgens onze telling ten gehore bracht. Met It's Money That I Love en het minder bekende Yellow Man gaf Newman de aftrap. Bad News From Home was een eerste doorvoeld hoogtepunt dat beloond werd met een lang applaus. Short People en een erg warm Birmingham zaten ook al vroeg in de set.

Het bloedmooie Marie raakte onze gevoeligste snaar. Newman leek niet te diep in te willen gaan op dat gevoel en gooide er Mama Told Me Not To Come achteraan. Er mocht ook gelachen worden met Newmans vertellingen tussen de songs door, genre "Some of you may remember the last century..." om het verhaal van de meisjes van zijn leven aan te kondigen. En de flard "If Marx were living today/He'd be rolling around in his grave" (uit The World Isn't Fair) blijft een klassieker.

Newmans pianospel was niet echt virtuoos te noemen en hij bezondigde zich dan ook niet aan uitgebreide solo's. Newman presenteerde de naakte essentie van zijn songs. Het concert was dan ook zo sterk als die songs, en zo vielen Real Emotional Girl, Guilty en Harps and Angels toch iets te licht uit tegenover kleppers als Louisiana 1927 of Sail Away. In Germany Before The War kon beklijven, en Newman nam alle twijfel over het lot van het meisje weg: "This is a song about a murder".

Op verzoek speelde Newman Love Story, en grapte zich door de hoge noten die niet meer kwamen. Uiteraard moesten Lonely At The Top en You've Got A Friend In Me ook afgewerkt worden, en het verhaal van Toy Story kreeg een wel erg originele navertelling. Bij songs als Last Night I Had a Dream klonken de tempowisselingen soms wat geïmproviseerd en stuurloos en op zulke momenten hadden we toch graag een band gehoord.

Wij houden echter vooral van Newman voor zijn ballads en die kregen we met mondjesmaat. I Miss You greep ons helemaal bij de keel. Het leek soms alsof Feels Like Home of I Think It's Going To Rain Today in ons oor gefluisterd werden. Ogen dicht en genieten. Het applaus bleef terecht aanhouden toen het zaallicht al aan ging, en met Rolling als extra bisnummer werd een prachtige avond vol pretentieloze ambachtelijke songkwaliteit afgesloten.