Randy Hansen - Vuur zonder vlammen
De Casino, Sint-Niklaas, 8 november 2022
Tributebands stellen ons vaker en vaker voor een dilemma. Waar zij jaren geleden nogal eens vervielen in muzikaal hooguit aanvaardbare greatest hitsshows van pensenkermisniveau, is er ondertussen een generatie die ons echt doet twijfelen. Gaan we werkelijk driecijferige bedragen neertellen om in een veel te grote multifunctionele evenementenhal naar kleine mannetjes op een podium en hopelijk op een groot scherm te kijken en luisteren? Of leggen we een billijk bedrag neer voor een tributeband in een heerlijk klinkende kleinere concertzaal? En meer nog: kunnen we daar dan iets zinnigs over schrijven?
Randy Hansen is alleszins een ideale toetssteen voor deze vragen. We leerden hem kennen in een magazine van gitaarfabrikant Fender in de jaren negentig, de jaren toen we zelf alleen nog maar kwijlend naar een echte Stratocaster in een etalage of een “red knob” Twin in de krantenpapieren middenkatern van dat magazine konden kijken. Hansen werd toen al gelauwerd als beste Jimi Hendrix-imitator ooit. Ja, enige nostalgie is natuurlijk nooit weg bij dit soort bands. Vergeef het ons. Maar we staan met de ondertussen licht vereelte voeten in het nu en dadelijk staat Hansen voor onze neus in De Casino.
Het Gentse duo Raman mocht ons warm maken. De resonatorgitaar zoemde gruwelijk. En dat bleek niet verholpen door de versterkers in aluminiumfolie in te pakken. Toch kwamen er voldoende noten door om te horen dat de vergelijkingen met Jeff Buckley niet van de lucht waren. En dat Simon Raman qua gitaarspel zowel verfijnde fingerpicking als stevig riffwerk van hoog niveau brengt. De combinatie drums - gitaar zorgt hier gelukkig voor meer dan enkel riff-met-stamp, al vonden we dat er bij Talking toch ruim stuurloos te veel ideeën in een paar minuten gepropt werden. Behalve een dood momentje om een gitaar te stemmen – geef iemand vijf pinten en een stembakje, denken wij dan – zat het met de show en de présence wel snor. Opgewarmd waren we alleszins.
Niet dat Randy Hansen zoveel voorverwarming nodig had. Hij opende de set met een lange medley en stond al gauw op het kleine uitsteeksel aan het podium - catwalk is te veel eer voor die twee vierkante meter - met de tanden gitaar te spelen. Stone Free, Are You Experienced?, Hey Joe, Fire, ... aan herkenbaar materiaal zeker geen gebrek. Hansen interpreteerde zeer vrij en knipoogde naar Sunshine Of Your Love en Papa Was A Rolling Stone. Het gaat hem niet om zo getrouw mogelijke versies, maar om de onmiskenbare virtuoze techniek en vrije sfeer van de muziek. En wat die techniek betreft, heeft Hansen van niemand iets te leren. Hij is rechtshandig en speelt daarom op een omgekeerde linkshandige gitaar. De linkerhand vloeit Hendrix-gewijs over de snaren, terwijl de rechterhand er op in hakt – soms met plectrum, soms fingerpicking, zelfs tijdens de woestste solo’s. De ritmesectie pompte en stampte dat het een lieve lust is.
Minder courante songs als If 6 Was 9 en I Don’t Live Today werden afgewisseld met onvermijdelijke maar onverminderd fantastische hits als Purple Haze, Voodoo Chile, Foxy Lady en All Along The Watchtower. Op de eerste rijen was helaas nauwelijks stem te horen. Blijkbaar was die niet gewenst in de monitors en de zaalspeakers bliezen over ons hoofd. Maar wij kozen ervoor om met de neus op Hansens handen te blijven kijken en lieten de trommelvliezen teisteren door het duo Marshalls. Hansen ging op een gegeven moment tussen het publiek spelen, waarbij die retro spiraalkabel zijn nut bewees, en draaide er de hand niet voor om (nu ja) om de gitaar afwisselend achter de rug, door de benen, met de voeten of in de nek te bespelen. Show van de bovenste plank en zelfs de ergste hippies uit het publiek lieten niet na de smartphonecamera te gebruiken. Het enige wat we misten was een beetje aanstekervloeistof en een lucifer, maar ook zonder brandende gitaar sprongen de gensters van dit optreden af.
Criticasters opperen wel eens dat tributebands niks toevoegen en weinig inventiviteit aan de dag leggen of mogen of kunnen leggen. Zij dwalen. Bob Dylan daar gelaten – die de nieuwe plaat op één nummer na steeds integraal speelt op deze tournee – voegen de meeste rockdinosaurussen, die we de laatste jaren zagen, ook niks meer toe aan het reeds lang gekende oeuvre en spelen ze vaak ook noot voor noot de hits na. Laat ons juist toejuichen dat Hansen door dat toch al zo kleine officiële oeuvre van Hendrix woelt en zich niet beperkt tot die handvol hits, die het jaarlijks tot in één van die misselijkmakend voorspelbare top tweeduizendenzovelen schoppen op plaats nummer het-zal-me-toch-jeuken. Als iemand Hendrix’ volledige werk in leven houdt, is het Randy Hansen. En hij doet dat met een zaalbrede glimlach. Hulde!
