Rammstein - Koninklijk vuurwerk
Koning Boudewijn Stadion, 4 augustus 2023
Als we ons rudimentair gevoel voor statistiek en demografie even loslaten op de drie concerten die Rammstein gaf in het Koning Boudewijnstadion, dan is het voldoende dat u vijftig kennissen heeft om er eentje te vinden die de Duitsers aan het werk gezien heeft. Twee kansen op drie dat er gewag gemaakt zal worden van strontweer, drie kansen op drie dat de overweldigende vuur-, knal-, licht- en podiumshow als ongelooflijk zal geprezen worden. En voor de muziek gokken wij op omschrijvingen als “beestig” en “ruig”, al weten we niet welk equivalent het talrijk aanwezige contingent pubers daar heden ten dage voor bezigt.
De snelheid waarmee de tickets de deur uit vlogen verried al dat het geen geheim is dat Rammstein al jaren één van de acts met de meest indrukwekkende shows ter wereld is. Het podium - één en al steampunk, Mad Max Beyond Thunderome, poutrels en zwartgeblakerd ijzerwerk - leek op het eerste gezicht een beetje verloren te staan in de zeven hectaren van het stadion, maar in het licht van de ondergaande zon en vanaf onze centrale plaatsen begon het gevaarte meer en meer onheil uit te stralen.
De jongedames van pianoduo Abélard moesten het op het bijpodiumpje stellen met een partytentje dat met Gaffertape en goede wil aan elkaar hing. Van een echt voorprogramma kon je nauwelijks spreken, aangezien de pianorendities van Rammstein-songs zo abominabel door de P.A. gewurmd werden dat we al vreesden voor de klank van de rest van het concert.
Die vrees was ongegrond, zo bleek nadat Till Lindemann met licht in de mond nedergedaald was uit de gifgeel walmende centrale toren en de rest van Rammstein in de rook uit de catacomben oprees voor Rammlied, met hartritmeverstorende explosies en bassen die broekspijpen deden wapperen. Tijdens de daarop volgende Links 2-3-4, Bestrafe Mich en Giftig bleef de pyrothechniek achterwege en waren het vooral de strapatsen van toetsenist Christian Lorenz, in goudglitterpak en kilometers malend op een loopband, die de show stalen. Tijdens Bestrafe Mich begaf Lindemanns micro het, waarbij meteen duidelijk werd waarom de roadies zwarte helmen droegen. Enkel de drumtechnicus leek contractueel niet verplicht mee te doen aan de verkleedpartij; de gezapige gepensioneerde heeft vermoedelijk dan ook weinig fysiek geweld te vrezen van Christoph Schneider, die uitgedost was als een kruising tussen Barrie Butsers en een fles De Castellane Millesimé. Oliver Riedel zag er dan weer uit als een overblijfsel van een saturatiebombardement, zo zwart als Moorke Pek.
Het showgehalte ging exponentieel de hoogte in voor Sehnsucht met aardig wat vuurwerk, Mein Herz Brennt, met verschroeiende vlammenzeeën en letterlijk te nemen vuur uit Lindemanns hartstreek, en Puppe, waarin de ondergaande zon verduisterd werd met een papieren asregen. Dat deze songs ook muzikaal en qua tekst en thematiek hoogtepunten vormen in Rammsteins oeuvre zou je door de show bijna vergeten. Even doorrammen met Angst, op adem komen met dubbele basdrumballade Zeit, en daarna mocht Richard Kruspe achter de draaitafels plaatsnemen voor zijn Robert Miles-achtige remix van Deutschland, waarna de voltallige band het zwaar metalen origineel afstak. Na het nogal vergeetbare Radio was het tijd om Lorenz in de kookpot te steken en hem middels steeds grotere kanonnen in eigen sop gaar te koken.
Met zwavel en vuur voor Du Hast en Sonne zat het eerste deel van de set er op. Het publiek wachtte gelaten af tot de heren met Abélard op het kleine podium hadden plaatsgenomen voor een voornamelijk a capella versie van Engel. Nadat ze per rubberboot het publiek hadden overgestoken volgden nog Ausländer, Du Riechst So Gut en het geweldig mooie Ohne Dich. De tweede bisronde hoefde ook weer niet echt afgedwongen te worden door het publiek, dat gezien het aantal T-shirts van vorige concerten vermoedelijk al wist wat er ging komen. Met verblindend licht, knallend vuurwerk, een vlammenzee, Rammstein, Ich Will en Adieu stegen de heren ter vlammende helle.
Als deze beschrijving u doet denken aan wat u eerder las over Rammstein-concerten, dan vergist u zich niet. De tournee met dit podium gaat al enige jaren de wereld rond en sommige acts staan al immens lang op het programma. Die vuurwerkboog in Du Riechst So Gut zagen we al de opwachting maken op Pinkpop in 1997 en de kannibalenkookpot gaat ook al jaren mee. De show is onder invloed van de recente beschuldigingen van seksueel wangedrag tegen Till Lindemann wel ontdaan van elke referentie aan seks. Hebben we dat gemist? Welnee. Rammstein is nog lang niet gecastreerd en we zouden bij een volgende passage onmiddellijk weer opteren voor de duurste tickets.
Het ongehinderde zicht op de show van Lindemann en de zijnen werd jammer genoeg niet op meerdere grote schermen geprojecteerd, maar hoe het dientengevolge zat met zichtbaarheid en geluid op de tribuneplaatsen kunnen we u helaas niet vertellen. Hoort u eens rond in de kennissenkring.
