Raketkanon - Waardig afscheidssalvo

Ancienne Belgique, 22 februari 2020

Aan alle mooie liedjes met een naam als titel komt een eind. Na drie puike platen en tig legendarische concerten zet Raketkanon er een punt achter. Het laatste optreden in de AB was gelukkig een knaller van jewelste. Of wat had u verwacht?

 

Er hing iets in de lucht daar in Brussel. Je merkte het aan het publiek, een bont amalgaam avonturiers, nieuwkomers en diehard fans. De verwachtingen waren hooggespannen. Misschien wel te hoog? Zonder veel poeha betraden de vier heren van Raketkanon het podium en zetten ze Fons in. Krachtig, maar de reacties bleven voorlopig voorzichtig. Alsof ook de concertgangers de energie nog wilden sparen. Dankzij Nico Van Der Eeken, toevallig ook een ode aan de geluidstechnicus, vielen alle puzzelstukjes al meer op hun plaats. Je voelde dit komt goed.

Bij het derde nummer, Judith, zette de massa zich finaal in beweging. Zanger Pieter-Paul Devos dook een eerste keer de zaal in. En zijn voorbeeld zou de hele avond gevolgd worden. De moshpit was inmiddels gevormd en leek zich bij elk nummer uit te breiden. Dat het een concert met de nodige blauwe plekken zou worden, stond in de sterren geschreven. Toch viel het op hoe positief de agressie zich manifesteerde. Klein en groot, jong en oud sprong en duwde tegen elkaar op, maar bleef te allen tijde even zorg- en waakzaam.

Dat was dan ook best wel nodig, want eenmaal Raketkanons artillerie was warmgelopen, volgden de bombardementen elkaar snel op. Aan bindteksten maakte Devos niet te veel woorden vuil. Hij had het al druk genoeg met het zelfverzonnen gewauwel, dat enthousiast werd meegebruld door alle aanwezigen. Speciale vermelding ook voor die sympathieke West-Vlaamse reus die tussen elk nummer “Alleuskapot!!!” als behulpzaam mantra herhaalde.

Wanneer de band dan toch eens gas terug nam in het melancholische Lou, maakte het publiek feilloos de overstap naar gepaste stilte. “Hun allermooiste nummer”, fluisterde S.H., toetsenist bij postpunkband W.S., ons toe, toch ook niet een band die je van overdreven sentiment kan beschuldigen. Groot gelijk had hij.

De reguliere set zette zich verder van hoogtepunt naar hoogtepunt, netjes verdeeld over de drie albums. “Dit is ons laatste nummer. Dan gaan we drugs nemen en merchandise verkopen”, kondigde Devos Florent aan. Het zou een meer dan waardig slot geweest zijn, maar gelukkig kwam de groep nog terug. “Hebben jullie onze film gezien?” vroeg de zanger, verwijzend naar de mockumentary 'I Live In A Society'. De band zette Ricky in en het contrast tussen het spelplezier op podium en de (gespeelde?) onderlinge strubbelingen in die film kon niet groter zijn.

Nog een hoogtepunt: het hele publiek dat spontaan ging zitten voor een geïmproviseerd fluisterliedje en die frêle jongedame, al heel de avond koningin van de crowdsurf, die alsnog over de gehurkte lichamen gleed. Waarna de zaal als één man opveerde en de laatste pogo inzette. Op een bepaald moment zagen we Devos zwaaien met een Raketkanon-zakdoek. Ironisch allicht, maar hij mag verdomd trots zijn op wat hij en zijn drie kompanen de afgelopen jaren en vanavond in het bijzonder hebben verwezenlijkt. ALLEUSKAPOT!