Raismes Fest 2015 - Rocken in een kasteeltuin

Chateau de la princesse d'Arenberg, Raismes, Frankrijk, 16 september 2015

Raismes, waar dit jaar de zeventiende editie van het metalfestival Raismesfest plaatsvond, kan je met zijn ligging (amper twintig kilometer voorbij Dour) bezwaarlijk "la douce France" noemen. Dat mochten we aan den lijve ondervinden. Terwijl op dag één de weergoden de metalliefhebbers gunstig gezind waren, stonden op dag twee - met de internationale bands - de hemelsluizen regelmatig wijd open.

De twee van het Australische King of the North, pas aangekomen in Europa, hadden zich hun debuut op Franse bodem waarschijnlijk anders voorgesteld. Door het vroege uur en een plensbui bij de eerste noten verkozen de meeste bezoekers van het festival de beschutting van de catering of van de metal market op te zoeken. Aan Andrew Higgs (gitaar/zang) en Danny Leo (drums/zang) zal het zeker niet gelegen hebben. Zij stelden debuut 'Sound Of The Underground' met een hoog Royal Blood gehalte voor aan het Franse publiek.

En het werkte! Naarmate het optreden vorderde, kwamen, ondanks de regen, toch meer mensen afzakken naar het hoofdpodium. Een opsteker en te onthouden, die band; mits wat marketing en fijnafstelling zien we die nog wel eens passeren op Pukkelpop of Rock Werchter.

Nitrogods volgden en die bewezen, net zoals op Roadkill eerder deze zomer, dat ze meer dan zo maar een Motörhead-kloon zijn en een entertainend programma brengen, doorspekt met drank en humor. De Fransen werden gek toen drummer Klaus Sperling van zijn drumkit kwam om geheel Triggerfingergewijs met een bierflesje in de hand te bewijzen hoe echt ze wel waren.

Ondertussen kon het publiek de poncho’s even opbergen. Die van The Vintage Caravan (foto) hadden dat snel begrepen en lieten het domein aan het kasteel van de prinses van Arenberg volstromen. Met seventiesriffstoner pakten ze het publiek volledig in. Vanaf de eerste noten van Craving Play waren we in de ban van de deze drie jonge IJslanders, die een aangename mix brachten van het materiaal van hun twee albums. Als je de affiches van de laatste jaren bekijkt, wordt duidelijk dat ze in Raismes gek zijn van gitaarhelden. Dus was het niet meer dan normaal dat Vintage Caravan, met Oskar Logi als één van de smaakmakers, één van, zoniet hét hoogtepunt van de dag was.

Aan Pat O'May de eer om beter te doen en de brave man heeft als Franse gitaarvirtuoos sowieso al enkele streepjes voor. Verder is de man een levende legende in de Keltische prog. Dat kon dus niet misgaan. De man is nog steeds op tournee met zijn laatste ‘Behind The Pics’ album en hieruit werd volop gepuurd. Niet echt ons ding, maar het merendeel van het publiek kon dit wel smaken.

Bonafide mocht ons begeleiden naar het donker van de nacht . Zanger-gitarist Pontus was jarig (hij werd veertig). En geen betere manier dan dat op een podium met een fles Franse wijn te vieren. Bonafide komt uit Zweden en is al enkele jaren bezig om Europa (behalve de Benelux) vakkundig in te palmen met hun oldschool hardrock.

Ondertussen kunnen ze al nummers uit drie albums kiezen Dus een uur vullen was heel eenvoudig. Als verjaardagscadeau kregen we een best of. Het spelplezier stond voorop met een zeer sterk trio (No Doubt About It, The Mess en Doing the Pretty) openden ze.

Een verrassing in de set was ook de cover I Don't Need No Doctor; in de Humble Pie-versie wel te verstaan. Het beste werd voor laatst gehouden, Fill your Head with Rock, ooit nog het themalied van het Sweden Rock Festival, werd hier gebracht alsof ze op datzelfde festival stonden en was, ook met de publieksparticipatie, zonder twijfel het hoogtepunt van de set. Het mag duidelijk zijn: er moet met die Zweden eens dringend onderhandeld worden over hun handelsembargo tegenover de Benelux.

Ondertussen was het terug stevig beginnen regenen en de uittocht kwam traag maar zeker op gang. Zonde, want het Engelse Quireboys was in grote doen. Althans, na alweer een happy birthday, ditmaal voor een Engelse fan van het eerste uur die de band was gevolgd. Zanger Spike trakteerde ons op twintig jaar Quireboys-geschiedenis: There She Goes Again, 7 O’clock, Tramps and Thieve',… voornamelijk klassiekers en minder recent werk dus.

De bandnaam zet dikwijls veel mensen op het verkeerde spoor, maar de oer-Engelse mix van Rod Stewart in zijn Faces-periode en Rolling Stones is zeer goed te verteren. Tijdens het bisnummer Sex Party mochten die van Bonafide mee op het podium om dan met zijn allen de backstage in te duiken om Pontus' verjaardag verder te vieren.

En dan was het aan afsluiter Gotthard, een Zwitserse band met zowaar twee miljoen verkochte albums op de teller, een stevige fanbase en een merchandisestand om U tegen te zeggen. Veel moeite hoefden ze niet meer te doen. Na de geweldige voorzetten van Bonafide en Quireboys, moesten ze alleen nog maar scoren. En dat deden ze, weliswaar voor een sterk uitgedund publiek, maar wie er nog was, zag hun favoriete band uitpakken met een oerdegelijk optreden.

Na een lange dag dropen we af, regelden voor volgend jaar met de organisatie al een volledig weekend goed weer en dronken we onze laatste rosé.