Radiohead - Opwinding, enthousiasme en kippenvel

Sportpaleis, Antwerpen, 20 oktober 2012

Ja, ook wij hebben ze gisteren na afloop weer gehoord: de zelfverklaarde Radioheadfans die vonden “dat ze toch wat meer hits hadden mogen spelen.”, die teleurgesteld huiswaarts keerden omdat Creep, Fake Plastic Trees of High And Dry niet in de setlist werden opgenomen. Maar de echte fans weten dat Radiohead zich niet laat behandelen als een jukebox. 

Radiohead speelde gisteren in een Sportpaleis dat welgeteld achtendertig minuten nodig had om uit te verkopen. Het zegt veel over de relevantie en de populariteit van de band. Het werd geen hapklare brok: Radiohead speelde een moeilijke set, een set met stevige lappen elektronica. En toch, zo zullen de echte fans opgemerkt hebben, een set met veel hits.

Het werd meteen duidelijk dat alles uit de kast was gehaald om een perfecte lichtshow in elkaar te steken: twee grote videowalls die het gordijn van licht van kleur deden variëren naarmate de sfeer van het gespeelde nummer, een vijftal vaste bovenschermen en een tiental schermen die per nummer een andere positie op het podium aannamen: knap. Hier was duidelijk over nagedacht.

Radiohead stond in het Sportpaleis met hun King Of Limbs-tour en dus kregen we veel nummers uit die plaat: openen deden ze met Lotus Flower (de enige single uit die plaat) en Bloom, met alleskunner en multi-instrumentalist Jonny Greenwood op drums. Ook het mooie Seperator, het prachtige Give Up The Ghost en het opwindende Morning Mr. Magpie werden gespeeld.

We zijn nooit de grootste fan geweest van ‘The King Of Limbs’, want hoewel de plaat enkele pareltjes telt (Give Up The Ghost, Lotus Flower en Codex), serveren de heren ook wel een aantal nummers die overduidelijk op dezelfde manier in elkaar gestoken zijn. Live werkten deze nummers beter.

De sfeer van die laatste plaat werd doorgetrokken in de rest van de setlist zodat de setlist één mooi geheel vormde. De nadruk kwam te liggen op dubbele drumlijnen en zware bassen. Veel elektronica dus en die klonk achtereenvolgens lieflijk (Kid A), nijdig (I Might Be Wrong) of gewoonweg duister (The Gloaming).

Maar tussen de electronica zaten ook heel wat nummers die, naast eigenzinnig en opwindend, ook gewoon van muzikale pracht getuigden: ‘OK Computer’-publieksfavoriet Airbag zat al vroeg in de set en werd gevolgd door Weird Fishes/Arpeggi, een klassieker voor de eeuwigheid en één van de mooiste nummers van het millennium.

Opvallend was dat de nummers uit het ondertussen al weer vijf jaar oude ‘In Rainbows’ ons al als klassiekers in de oren klonken: met Weird Fishes/Arpeggi, Reckoner, Nude, nijdige rocker Bodysnatchers en het extreem dansbare 15 Step was de plaat goed vertegenwoordigd en het mag duidelijk zijn dat die nummers nu al even veel eeuwigheidswaarde hebben als Street Spirit (Fade Out) of Paranoid Android. De twee nieuwe nummers – Identikit  en Supercollider - toonden dan weer aan dat Radiohead nog lang niet uitgezongen en uitgespeeld is.

Toen Jonny Greenwood zijn radiootje bovenhaalde en op een willekeurige frequentie afstemde wisten we het: The National Anthem, wellicht het meest opwindende livenummer aller tijden, kwam eraan. Het werden een sublieme vijf minuten. Feral sloot naadloos aan op The National Anthem en paste daardoor weer goed in deze set, maar als apart staand nummer weegt het toch niet op tegen de rest van het oeuvre van Radiohead.

In de loop van de avond telden we zes (!) keer kippenvel: bij Weird Fishes/arpeggi, een volgende keer bij het magistraal mooie rijtje Reckoner, Pyramid Song en Nude en tijdens de lange bisronde ook nog bij het door Greenwood en Yorke gebrachte Give Up The Ghost en bij klassieker der klassiekers Paranoid Android. Tijdens het laatste kwartier (15 Step, Everything In It’s Right Place en het verpulverende Idiotheque) konden we dan weer onmogelijk op onze stoel blijven zitten.

Gisteren kregen we een unieke band voorgeschoteld die het zichzelf en hun publiek nooit gemakkelijk wil maken. Respect voor beiden. Het publiek in het Sportpaleis zong uiteraard Karma Police uit volle borst mee, maar was eigenlijk de hele set lang uitzinnig. Radiohead heeft zeer toegewijde fans die samen met hun favoriete band en met sprekend gemak de spreidstand tussen intieme ballads, stevige rockers en nijdige lappen elektronica maken. Maar ondertussen blijft Radiohead vooral als zichzelf klinken en dat is zeer bijzonder.

De setlist varieert elke avond om het interessant en spannend te houden voor Radiohead zelf en we kregen – hoewel vaak gespeeld deze tour -  in het Sportpaleis geen Street Spirit (Fade Out) en ook geen How To Disappear Completely, Exit Music (For A Film), Climbing Up The Walls, Videotape, You And Whose Army?, There There of nieuwe nummers en klassiekers in spe The Daily Mail en Ful Stop (met één –l). Maar laat dat een motivatie zijn om vooral volgende keer nog eens te gaan kijken.

Het was de eerste show van Radiohead sinds Werchter 2008 en hun eerste zaalshow in België in negen jaar. Zo goed als Rock Werchter 2008 was het net niet (die setlist!), maar het was wel heel erg goed. De muzikale vertaling van genialiteit en uniciteit. Dan rest ons nog één vraag: wanneer komt Radiohead terug?