Radio 1-sessies 2014: Paul Michiels - Jukebox Paul
Muziekcentrum Trix, Antwerpen, 20 november 2014
Iemand zei dat Paul Michiels eruit zag als David Bowie, zong als Sting, kon fluiten als Bobbejaan Schoepen en kon mondharmonica spelen als Toots Thielemans. Misschien iets te veel eer voor één man. Maar dat van David Bowie klopt alvast. En dat Paul Michiels een vakman is, daar twijfelen wij ook niet aan.
Paul Michiels is vooral een jeugdherinnering. We kennen de grote hits van Soulsister uit de platenkast van pa lief en in die hoedanigheid zagen we hen ook wel eens op Tien Om Te Zien passeren. Later zijn we te weten gekomen dat Paul Michiels ook één van de leden was van Octopus, een groep uit de jaren zeventig, die nog een hitje hadden met I’m So In Love With You, een vertaling van Ik Ben Verliefd Op Jou van Paul Severs. Van een latere periode kennen we Paul Michiels als soloartiest met radiohits als One Day At A Time (1998) of Let Me Be Turned To Stone, maar daar was in deze sessie geen spoor van terug te vinden.
Nee, hier maakten we kennis met de derde incarnatie van Paul Michiels: als crooner, mondharmonicaspeler en (brave) rock-‘n-roller. Een leven dat zich tot nog toe onder onze radar had afgespeeld, want deze Radio 1-sessie lag ietwat buiten onze comfort zone. Allicht vormt hij ook de vreemdste eend in de bijt omdat het leeuwendeel van de overigens zeer lange setlist met drieëndertig nummers bestond uit covers.
De muzikale gasten werden netjes verdeeld over de avond. Nadat Michiels geopend had met enkele brave nummertjes van eigen hand, mocht Jan Leyers zijn single Alles Komt In Orde komen brengen/ Een meerwaarde hier was Paul Michiels op mondharmonica, wat aan het geheel een meer bluesy touch gaf. Samen brachten ze ook nog Land Of Broken Shadows, een b-kantje van de Soulsister van midden jaren negentig toen de groep op zijn laatste benen liep. Toen Leyers veel later op de avond terugkwam voor Sign Of Emotion, leek het wel alsof er helemaal geen hits van weleer zouden worden gespeeld, maar toen kwamen dan toch nog Like A Mountain, Fallen Angel (met dochter Maxine op zang) en Changes (solo door Paul Michiels) langs.
De dochter van Paul Michiels, Maxine, verdiende volgens haar vader blijkbaar ook een plaats op het podium, want zij had eerder al I’m Looking Through You van The Beatles en These Boots Are Made For Walking van Nancy Sinatra gebracht waarbij vooral die eerste een te hoog Broken Circle Breakdown-gehalte had. Ook buiten onze comfort zone: Natalia. Zij pakte eerst Downtown aan, een oud nummer van Soulsister dat voor de laatste soloplaat van Paul Michiels opnieuw was opgenomen. Samen brachten ze ook nog de evergreen Somethin’ Stupid waarbij Natalia haar Nancy Sinatra/Nicole Kidman iets te schreeuwerig invulde. Tenslotte mocht ze ook nog haar eigen Shelter brengen, één van de meer verdraagbare nummers van Natalia en overigens een nummer dat wel geschreven is op haar stemgeluid.
Samen met Gabriel Rios zong Paul Michiels een erg knappe versie van Broad Daylight, die volledig van zijn latino-invloeden ontdaan was en geïnjecteerd werd met een portie blues en gospel. Daarna volgde een jammer genoeg nogal vlakke versie van Have You Ever Seen The Rain (van Creedence Clearwater Revival). Bij zijn terugkeer later op de avond maakte Rios een betere indruk met zijn eigen verstilde Young Gods en de Cash-cover The Beast In Me.
Paul Michiels zelf coverde doorheen de avond grote namen als Ray Charles (You Don’t Know Me), Frank Sinatra (The Way You Look Tonight) en Brenda Lee (All Alone Am I) alsook het door Jef Neve ingegeven Here’s To Life van Shirley Horn en daarbij deed hij inderdaad wat denken aan het jazzy solowerk van de latere Sting.
Af en toe maakte Paul Michiels een uitstapje naar de rock-‘n-roll met C’Mon Everybody (Eddie Cochran) of het als allerlaatste gebrachte Gloria van THEM, maar daarbij evenaarde hij hoogstens de betere coverband op de doordeweekse parkavond. De grootste verrassing was de David Bowie-lookalike van de Kempen Let’s Dance zien brengen. Aan het origineel kon het uiteraard niet tippen, maar aardig was het wel.
Paul Michiels is een vakman met een goede stem, die zijn weg kent aan de piano, graag en goed de mondharmonica bespeelt en ook nog een stukje gitaar kan spelen. Het siert hem dat hij zijn weg gevonden heeft. We hadden een fijne gezellige avond en soms is fijn en gezellig voldoende.