Radio 1-sessies 2014: Novastar - Geroutineerd
Muziekcentrum Trix, Antwerpen, 22 november 2014
Novastar kreeg de eer om de laatste Radio 1 Sessies in Trix van dit jaar en mogelijk zelfs komende jaren af te sluiten. Joost Zweegers die met zijn band onlangs in de Roma nog een erg gesmaakt concert gaf, nodigde een aantal binnen – en buitenlandse gasten uit om een mooie avond mee samen te stellen. Vooral de aankondiging dat ene Mike Scott (The Waterboys) zijn deelname bevestigde maakte erg enthousiaste reacties los. Verder op het programma stonden onder meer Andy Burrows, Stijn Meuris en Lara Chedraoui (Intergalactic Lovers). Kortom: alle ingrediënten om er een fijne sessie van te maken.
Op zijn eentje nam Zweegers plaats achter de piano om er Never Back Down te spelen. Een jachtig Weller Weakness volgde en als ook een achteloos Wrong werd ingezet waanden we ons even terug in de Roma. De manier waarop Zweegers die ene hit die hij destijds tot treurens toe speelde gaf aan dat hij er nu tevredenheid mee gevonden leek te hebben. Gewoon een van de nummers in de setlist, die uiteraard sterk in het teken stond van zijn nieuwe in Engeland opgenomen plaat ‘Inside Outside’. Ook In Love With Another en So Softly passeerden, die laatste kreeg zelfs een spacy countryfeel behandeling.
En dan werd het stilaan tijd voor de gasten. Met zichtbaar plezier kondigde Zweegers Lara Chedraoui van Intergalactic Lovers aan. Chedraoui, van wie gastpresentator Luc Janssens zei dat ze “de PJ Harvey van de Lage Landen” was mocht nieuw leven blazen in Closer To You. Helaas bleek ze bij de start de zenuwen niet echt in bedwang te kunnen houden. Dat lukte gelukkig al wel iets beter tijdens Faith In You. Lara met de onuitspreekbare achternaam kon tijdens de eigen nummers (Northern Road en vooral een stevig Delay) vocaal veel beter uit de voeten, mogelijk doordat de nummers net iets wilder waren en enkele Intergalactic Lovers haar op het podium vergezelden. Om de passage van La Chedraoui te besluiten wilde Joost graag aan de slag met een nummer van iemand die hij er maar al te graag bij had gehad : Mind Games als duet ontroerde dan ook tot op het bot.
Exit Chedraoui, enter Andy Burrows. Over diens passage waren we helaas niet zo enthousiast. Het klonk erg mooi en folky. Echt memorabele nummers hadden we helaas eigenlijk niet van hem gehoord. Zeer enthousiast vertelde Joost over de song ‘Company’ van de gelijknamige plaat die ze voor de gelegenheid samen speelden. Om de passage af te ronden speelde Burrows het van zijn Razorlight geleende America, met meezingend publiek tot gevolg. Grappige mens die Burrows, zelfs een echt aardige muzikant. Maar helaas was diens passage dus saai en braaf.
En dan was het de beurt aan Stijn Meuris. Meuris had een lang lopende connectie met Zweegers, zo bleek. Een connectie die veel verder ging dan de enkel de Limburgse thuisbasis. Zweegers sprak vol lof over het van Mirage geplukte ‘Waar Spreken We Dan Ergens Af?’. Stijn wist live als geen ander het publiek te bespelen hetgeen mogelijk te wijten was aan diens werkelijk onnavolgbare mimiek (denk : ADHD, maar dan in de XL-versie). Stijn en Joost brachten Van God Los, hetgeen in een door Radio 1 - publiek ondersteund zangfestijn eindigde. Als toetje kreeg het publiek ook nog ‘Een Heel Klein Beetje Oorlog’.
En dan werd het tijd om Mike Scott op te voeren. Scott bracht eerst een stevig Bring ‘em All In uit zijn eerste solo album. Uit het nog te verschijnen nieuwe album ‘Modern Blues’ (verwacht tegen februari 2015) kregen we alvast November Tale te horen, naast 'The Three Day Man' - een ander woest nummer dat de muzikale erfenis van The Waterboys terug naar voren bracht. Om de zaak af te sluiten dan maar een weemoedig mooi When Ye Go Away, een nummer dat op de persoonlijke sympathie van Zweegers mocht rekenen.
Vervolgens teerde Joost Zweegers helaas wat teveel op de Novastar routine. Eerst met een door Andy Burrows op drums ondersteund Silvery Rain, vervolgens met een op piano uitgepuurd Lost And Blown Away. Tijdens Light Up My Life mocht zijn voormalig gitaarleraar even opduiken op mondharmonica en banjo. Because ging vrijwel naadloos over in The Best Is Yet To Come waarna er nog een enkele bis af kon, een mooi uitgesponnen Caramia.
Eindelijk zielsgelukkig geworden, schreven we onlangs over Joost Zweegers en zijn Novastar. De grote Mike Scott zei dat het fijn samen spelen was met Joost Zweegers en zijn “excellent musicians”, een mooie en niet onterechte pluim voor Zweegers en zijn band (met o.a. stergitarist Van Ballaert). In zijn geheel was dit een erg fijne sessie, dat misschien net iets teveel op routine teerde en mogelijk net iets te weinig experiment liet horen.