Radio 1-sessies 2014: K's Choice - Euforie en harmonie

Muziekcentrum Trix, Antwerpen, 20 november 2014

Muziek maakt een mooiere plek van de wereld. Dat bewijst Radio 1 nu al zeven jaar op rij met de ondertussen befaamde sessies. De formule is intussen genoegzaam bekend: één centrale gast mag curator zijn van zijn of haar eigen show, nodigt gasten uit en brengt nummers van en met hen. En dat heeft al vaak unieke samenwerkingen en verrassende versies van gekende songs opgeleverd. Zo ook bij K’s Choice.

K’s Choice trapte de sessie op gang met Another Year en met Bag Full Of Concrete, een nieuw nummer van de plaat die begin 2015 zal verschijnen en de werktitel ‘The Phantom Cowboy’ draagt. The Phantom Cowboy zelf speelden ze ook, meer naar het einde van de sessie toe. Alain Johannes, die zich in de cirkel rond Josh Homme bevindt en ooit nog deel uitmaakte van Queens Of The Stone Age, was producer van dienst. En het was dan ook te horen dat dat nieuwe album (verwacht in maart, aldus Sarah) een terugkeer zal zijn naar de stevig rockende K’s Choice. Dat was alweer even geleden.

Vooreerst hadden ze Slow Pilot uitgenodigd, een kandidaat uit 'De Beste Singer-Songwriter van Vlaanderen', de talentenjacht op VIER. De jongeman had er het hart van Sarah had gestolen zodat ze hem, waar mogelijk, nu nog steeds ondersteunt. Het knapst was hij in duet met Sarah, ze brachten This Is What It Feels Like van Armin Van Buuren, een nummer dat in de normale versie drijft op Tomorrowlandbeats, maar in uitgeklede versie veel beter werkte. De stemmen van de twee blendden trouwens ook mooi.  

Ook mooi was het om Gaëtan Vandewoude te horen verklaren dat K’s Choice één van de groepen was, die de soundtrack vormden bij zijn puberteit, om meteen daarna Sarah te horen zeggen dat ze een hele tijd geleefd had met de eerste plaat van Isbells. Wederzijds respect is een mooi iets. Isbells bracht eerst alleen Reunite waarna Sarah en Gert de backing vocals bij Elation kwamen verzorgen en ze tot slot samen nog Waving At The Sun en Surrender brachten.

De volgende in het rijtje was Venus In Flames oftewel Jan De Campenaere. Hij was in het prille begin van zijn muzikale carrière nog voorprogrammavan K’s Choice, Gert was producer van zijn eerste en laatste album en heeft zelfs nog een tijdje in zijn band gespeeld. Samen brachten ze Almost Happy van K’s Choice en Better Man naast het prachtige, sensuele duet Dance With Me.

De twee grootste vriendschapsbanden werden tot op het einde bewaard. Frank Vander linden mocht in zijn eentje openen met Alles Wat Ze Doet en ontroerde verderop met Het Is Maar Verdriet. Daartussen verraste hij met een Nederlandstalige versie van Not An Addict, dat voor de gelegenheid omgedoopt was tot Geen Verslaving - “Het is ook een beetje een quiz”, aldus Vander linden - en de Belpopklassieker bleef ook in deze vorm overeind. Frank Vander linden sloot af in het Engels door het jazzy duet I Can Do Better Than You, geplukt uit ‘Never Say Goodbye’, de laatste soloplaat van Sarah.

Laatste gast en tevens ster van de avond was Thé Lau. Hij bracht een ontzettend krachtige versie van zijn eigen Spiegelmonster, kreeg de zaal vervolgens muisstil met het duet Onder Aan De Dijk waarbij hij nog zo grootmoedig was om te zeggen dat het daarbij vooral om Sarah draaide en sloot zijn miniset af met een groots Open. Thé beloofde tot slot zijn best te doen om nog vaak terug te komen naar België. We hopen mee.

Tot slot mocht K’s Choice zelf de boel nog afsluiten met een miniconcert waarbij er vaak teruggegrepen werd naar ‘Echo Mountain’, er gerockt werd op Believe en The Phantom Cowboy, dat inderdaad raak getiteld bleek te zijn. Afsluiter was het instrumentale We Are Glaciers, waarbij K’s Choice plots een beetje als Mogwai of Sigur Rós klonk.

Naar eigen zeggen, althans volgens Luc Janssens, had Radio 1 de vraag om curator te zijn van een sessie al zeven keer gesteld aan K’s Choice, maar kwam het voor hen nooit goed uit. Het heeft dan wel zeven jaar geduurd, maar Sarah en Gert Bettens genoten er zichtbaar van, de volle achtentwintig nummers lang. De Radio 1-sessies zijn even uniek voor de artiesten, die hun avond vanop het podium beleven als voor het publiek. Het draait om harmonie en samenwerking, om vriendschap en bewondering voor elkaar. En dat zijn factoren die de wereld van vandaag niet genoeg kan gebruiken.

We eindigen zoals we begonnen zijn: muziek maakt een mooiere plek van de wereld.