Radio 1-Sessie - Trixie Whitley - Gentse eigenzinnigheid

, 19 november 2016

De Gents-New Yorkse Trixie Whitley heeft nog maar net een album uit vol outtakes en livesessies die te goed zijn om niet uit te brengen. Vanzelfsprekend kwamen enkele songs uit dat nieuwe album terecht op de setlist. Een volledig uitverkochte Trix werd de locatie van een internationaal gekleurd spektakel. La Trixie, omringd door een New Yorkse band (met o.a. Chris Morrissey op bas), nodigde daarvoor onder meer Ian Clement, Echo Beatty, Blow en Melanie De Biasio uit en mocht de Radio 1-sessies op de haar kenmerkende, eigenzinnige wijze afsluiten.

Radio 1-Sessie - Trixie Whitley</b> - Gentse eigenzinnigheid

Trixie Whitley is nog maar achtentwintig, maar heeft op die leeftijd veel kennis en wijsheid vergaard. Evenzeer is er op zeer korte tijd veel veranderd in haar leven. De geboorte van haar kind Phoenix, maar ook de release van 'Porta Bohemica', de opvolger van het gelauwerde 'Fourth Corner', maakte veel bij haar los.

Whitley opende de set helemaal solo met Oh The Joy. Een elektrische gitaar die rauw gegeseld werd en de zangeres die haar hoge, lichthese stem bovenhaalde. Een knap A Thousand Thieves en een fraai bijeengepuzzeld Pieces volgden. Met die drie songs maakte ze meteen haar punt.

Die connectie met voormalige thuisbasis Gent blijft intussen wel bestaan. Vandaar dat ze "vree wijze", Gentenaar Ian Clement (brulboei bij Wallace Vanborn) mee op het podium vroeg. Die koos voor een nummer uit zijn album 'Drawing Daggers' (Kissing The Claw) en voegde daar het voorlopig onuitgegeven Harvey, een nummer dat op zijn nieuwe soloplaat zal belanden, aan toe. In tegenstelling tot wat hij bij Wallace Vanborn uitsteekt, klonk hij hier gevoelig en breekbaar. Een gedaante van Clement die wij althans nog niet vaak te zien hebben gekregen. Vervolgens kwam Trixie en band er weer even bij voor Someone To Color With (uit 'Sway'), een verzoekje van Clement zelf. Heerlijk om ze met de gezichten naar elkaar toe en tegen elkaar op te zien zingen. Een fijn moment.

De sessies zijn ook een erg dankbare gelegenheid om muzikale vriendschappen in de verf te zetten. Whitley stak in dat verband maar al te graag de hand uit naar Echo Beatty, de band die onlangs het prachtige 'Nonetheless' uitbracht en met Whitley mee op tournee ging. Jochem Baelus en Louis Evrard waren nergens te bespeuren, maar Annelies Van Dinter vertegenwoordigde Echo Beatty naar beste vermogen. Goede vrienden onder elkaar; en dat vertaalde zich ook naar het podium.

Snel joeg het duo een ruwe opstoot van vitale energie door de zaal; krachtig, zoals tijdens het nieuwe Bullet For Love, ook al afkomstig was uit 'Sway'. Maar ook de nummers van Echo Beatty (Hunger Hunger, Soldier On Furlough) kwamen, met Trixie op drums en Ian Clement op gitaar, gespierd uit de verf.

En dan was het tijd voor de revelatie van de avond. Blow, een mysterieus, gemaskerd trio met twee tenorsaxofonisten en een drummer, deed de zaal vol Radio 1-luisteraars de wenkbrauwen fronsen. Vreemde eend in de bijt, maar meteen ook de ontdekking van de avond. Denk gerust aan een instrumentale, met een stevig shot Coltrane geïnjecteerde, volledig op hol geslagen Morphine.

Blow kreeg op Theater Aan Zee terecht de prijs voor jong, nieuw talent en dat bewezen ze op dit grote podium - een heel andere ervaring dan busken in de Oostendse straten - graag. Samen met Whitley waagden ze zich onder meer aan een Bahaus-cover (Bela Lugosi's Dead), die haast klonk alsof Joy Division een samenwerking met Peter Brötzmann aanging. Samen met Face Tripper, For Smart Living en The Shack vormde die een erg fijne reeks. De fiscus weet nog steeds niet wie ze zijn, wij nu gelukkig wel. Ga die bende dus checken, als de kans zich voordoet.

Met een uiterst sensuele song als Breathe You In My Dreams was het weer aan Whitley om het publiek even te doen dromen tot het tijd was voor een wat intiemer hoofdstuk. De erg sympathieke en best geestige Amerikaanse bassist Chris Morrissey bracht twee eigen nummers, die wat naar José Gonzalez neigden, maar toch ook een dwars en eigenzinnig smoelwerk lieten zien. Een fijne, zij het iets te brave en vooral te korte passage van deze creatieve ziel die van de gelegenheid gebruik maakte om wereldkundig te maken dat zijn favoriete bier Orval is.

Na dit intermezzo blies de zangeres zelf de boel terug leven in. Dat deed ze met behulp van haar excellent musicerende groep met Salt en Closer en een tot de naakte kern herleid Fourth Corner. Ook hoorde je hoe zij op 'Porta Bohemica' meer dan ooit gebruik maakt van electronica. Trixie staat matuurder in het leven en dat hoorde je ook in die gerijpte songs.

Op de valreep werd de Belgo-Italiaanse Melanie De Biasio aan de affiche toegevoegd. Ook al bracht ze samen met Whitley maar één nummer, een weergaloos fraaie cover van Be My Husband van Nina Simone, toch wist dit duo daarmee de set naar een geweldig hoogtepunt te brengen. Twee eigenzinnige, zelfbewuste jongedames onder elkaar die een groots moment tot stand brachten.

En dan was er nog de finaleronde met onder meer Need Your Love en Soft Spoken Words. Trixie Whitley tekende met haar Radio 1-sessie voor een uitgesproken eigenzinnig concert, waarbij zij maar al te graag de hand reikte naar nieuw talent als Blow en Echo Beatty en via die samenwerkingen fraai haar allround muzikantschap belichaamde. Ook al heeft ze op jonge leeftijd al met grote muzikanten samengewerkt, ze blijft zonder verpozen zichzelf in vraag stellen en verkent steevast nieuw, muzikaal terrein. En zat er al eens een misstapje tussen, dan liet ze die gewoon voor wat het was. Kleine ongelukjes maken nu eenmaal deel uit van het leven. Op die manier dook ook de geest van pa Chris Whitley even om de hoek kijken.

Trixie Whitley staat op 21 en 22 december in De Roma (Borgerhout).

19 november 2016
Philippe De Cleen