Radical Face - Zoetgevooisde verzinsels

Ancienne Belgique, Brussel, 23 april 2016

Ben Cooper is een man met een levendige verbeelding. De voorbije jaren hield hij zich bezig met ‘The Family Tree’, het op muziek gezette verhaal van de fictieve familie Northcote. William Northcote is onze verteller. Zijn moeder stierf tijdens zijn geboorte, waardoor zijn zus Victoria in een moederrol wordt gedwongen.

Radical Face - Zoetgevooisde verzinsels



De Northcotes zijn een ontwricht gezin, en bij ieder lid is er wel ergens een hoek af. (Voor de interactieve familiegeschiedenis zeker hier eens een kijkje nemen!) Met iedere plaat uit de trilogie en de reeks ‘The Bastards’ (met nummers die niet op ‘The Family Tree’ pasten) kwamen we meer en meer van hun duistere geheimen te weten. Cooper en zijn band, samen Radical Face, weten rond de hele geschiedenis telkens een pakkende sfeer te creëren. En dat deden ze ook live in de Ancienne Belgique.

Coopers zachte, vaak fluisterende stem werd omkaderd door cello, piano, gitaar, bas, en stemmige drums. De frontman gaf tussen de songs door telkens aan waarover de nummers gingen en leek zich te excuseren voor hun grimmige aard. Maar de Club was al maandenlang uitverkocht, en het publiek wist duidelijk wat er hen te wachten stond.

Radical Face grasduinde door de familiegeschiedenis, vertelde in Black Eyes hoe een dronken William wordt verlaten door vrouw en kinderen, en hoe een andere telg uit de familie zich onledig houdt met dode dieren in Secrets (Cellar Door). Best luguber allemaal, maar het concert zelf was dat allerminst. Cooper was omringd door jolige muzikanten en zelf zag hij ook de lol wel in van zijn zwaarwichtige schrijfsels. We’re On Our Way werd aangekondigd als een "hoedown song"; en nog best optimistisch, waarna de band – en spoedig ook het hele publiek – het lied begeleidde met uitbundig handgeklap.

De muzikanten mochten even gaan rusten tijdens The Mute, een nummer over een man die niet kiest voor Victoria, de vrouw waar hij van houdt, en denkt dat de doofstomme zoon uit zijn passieloze huwelijk een straf is voor zijn onoprechtheid.

Na The Gilded Hand, een mooi nummer over kinderarbeid (faut le faire!), kondigde Cooper het laatste lied aan. Always Gold is een herwerking van het bekendste Radical Facenummer, Welcome Home, Son en dat deed hopen op meer. De zaal schreeuwde de band terug het podium op en kreeg als dank de hits (nu ja) Ghost Towns en Welcome Home, Son. Dat laatste werd luidkeels meegezongen door alle aanwezigen, ook lang nadat de groep alweer de coulissen was ingedoken. Ze kwamen nog een keer terug om Wrapped In Piano Strings te brengen, waarna ze samen weer afdropen, vermoedelijk terug naar de stoffige fictieve krochten die ze zo krachtig opriepen.

23 april 2016
Andreas Hooftman