Radical Duke Label Night - Radicale vrienden
Ancienne Belgique, Brussel, 8 november 2008
Dat Antwerpen een productieve muzikale stad is, is een waarheid als een koe. Wat ons daar altijd in geboeid heeft, is dat er creatief wordt omgesprongen met alle aspecten van het spelen. Wat gedaan als je het als groep niet eens bent met de gang van zaken in de muziekbusiness? Dan doe je het toch gewoon zelf? Dat is exact wat Die Anarchistische Abendunterhaltung gedaan heeft.
Die Anarchistische Abendunterhaltung, of kortweg DAAU, zag in 2001 het levenslicht en raakte gaandeweg teleurgesteld door het afgelegde parcours in de muziek. Dus besloot de bende hun eigen gangetje te gaan en zelf een platenlabel op te richten. Zo zag Radical Duke Entertainment het levenslicht, een hoedje waaronder allerlei (bevriende) muzikanten schuilgaan, van populaire deuntjes tot avant-garde, zoals ze zelf zeggen. Op de labelnight in de Brusselse AB stonden wij op de eerste rij.
De AB Box ziet er altijd magisch uit, alleen jammer er dit keer weinig volk was komen opdagen. Misschien werd de grote massa afgeschrikt door het slechte weer? Hoe dan ook, Radical Duke Entertainment schoot uit de startblokken met Wiget Lenski die cello's deed resoneren als didgeridoos. Klinkt vreemd, we zijn er ons van bewust, maar het was best leuk tot op een bepaald moment. Net toen we ons tolerantiepeil voor Wiget Lenski bereikt hadden, klonk een mondharmonica in de verte. Fred Verhaegen, ex-frontman van Durango en het legendarische Mambo Chillum, wachtte ons op voor een portie Wild Ox Moan. Radical Duke stond trouwens in voor de release van hun eerste album diezelfde dag. De groep bracht enkele breekbare nummers, aangevuld met percussie en een extra gitaar die de sound wat voller maakten. Als intermezzo kwam Wiget Lenski weer aan de beurt.
"Vreemd". Dat woord was al eerder in ons opgekomen die avond en toen hadden we zelfs Dez Mona nog niet aan het werk gezien. Het was onze eerste live-aanraking met dit vijftal, al leek dat niet te gelden voor de rest van het publiek, dat uit de hand van Dez Mona at. Zanger Gregory Frateur kondigde, diep ongelukkig zo leek het wel, het eerste liedje aan. Twee nummers later waren wij gewonnen voor de melancholiek van de groep en de operazang van Frateur. En dat alles zonder gitaar, opnieuw bevreemdend.
DAAU maakte het rijtje in de AB Box af. De mannen bedienden zich van het gekende recept, waarbij trance plaatsmaakte voor vrolijkere deuntjes. De zaal was intussen iets voller gelopen, de thuisploeg kwam DAAU onvoorwaardelijk steunen.
Last but not least wachtte Prima Donkey ons op in de Club om uit het dak te gaan tijdens hun Tune Up, een optreden in de vorm van een live radio-uitzending. Gebruikten wij het woord vreemd al? Toch niet in de negatieve zin.
In de auto naar huis was het stil. De vele indrukken moesten even bezinken. Sterke artiesten, mooie zaal, experimenteel gebruik van de ruimte, prima sfeer. Misschien was een thuismatch in Trix beter geweest voor de opkomst, maar er komen nog genoeg herkansingen op de labelnights in binnen- en buitenland. We wensen Radical Duke Entertainment een mooie, vreemde toekomst.