Rachael Yamagata - Black is the colour...

Ancienne Belgique, Brussel, 1 maart 2009

Les goûts et les couleurs ne se discutent pas. Sommigen vinden zwart vooral saai, anderen vinden het deprimerend. En nog veel anderen noemen de donkere tint dan weer bijzonder interessant. Maar voor ons is het in de eerste plaats hét ideale woord om de avond van Rachael Yamagata samen te vatten.

BoyShouting, het voorprogramma, bleek een vlotte, jonge kerel in een keurig maatpak te zijn. Hij had er zin in, maar vergat in het midden van het podium te staan, en dus ook de helft van het publiek aan te kijken. Zijn gitaarspel zag er soms amateuristisch uit, maar op andere momenten waren de riffs briljant. Marc Wetzels, zoals de man in het dagelijkse leven heet, sprong vrolijk rond, trok gekke bekken en deelde gratis singles en wijn uit, maar het mocht niet baten: hij kreeg het publiek niet enthousiast. Integendeel, de stemming werd er alleen maar grimmiger op.

En dus had de Amerikaanse Rachael Yamagata de moeilijke taak om het humeur van de sombere concertgangers weer op te krikken. Zonder één woord te zeggen nam ze plaats achter haar piano en speelde ze de eerste noten van Elephants. Met succes, want het rumoer in de zaal verdween als sneeuw voor de zon.

Met haar ietwat hese stem slaagde Yamagata er onmiddellijk in om ons mee te nemen naar haar duistere wereld van gebroken liefdes en pijnlijke relaties, óók als ze na een paar liedjes op de piano besloot om haar gitaar eens vast te grijpen. En met de woorden “I’m going to play a sad song, because that is what I do” luidde ze What If I Leave in.

De mysterieuze Yamagata verborg zich vaak achter haar zwarte froufrou, maar zette het publiek o zo makkelijk naar haar hand. Zo vroeg ze onder meer hoe je “Sleep with me” in het Nederlands zegt en vond ze ter plaatse een liedje uit voor een zekere Pierre, die haar een etentje aanbood.

Maar bovenal waren we bijzonder verrast dat haar liedjes live veel duisterder en dreigender klonken dan op cd. En bovendien wist deze vrouw erg goed hoe intieme liedjes met snellere liedjes af te wisselen. Zo volgde het energieke Sidedish Friend bijvoorbeeld op het rustige maar grimmige lied Even So. Dat ze haar Studio Brussel-hit Accident vergat te spelen, was dan ook de enige teleurstelling.

Yamagata’s concert is ongetwijfeld in de running voor beste optreden in de ABclub van 2009. De artieste is bijzonder populair in Amerika, maar verdient ook bij ons dat grote publiek. Wij hopen alvast dat het de volgende keer zwart ziet van het volk...