Queens Of The Stone Age - Queens van het heden

Koninklijk Circus, Brussel, 18 juni 2013

De berichten die ons bereikten vanop Pinkpop, waren al positief. Maar dat zijn natuurlijk niet meer dan berichten. Queens Of The Stone Age moet je ondergaan en meemaken om echt te kunnen beoordelen. En om daarna te kunnen bevestigen: QOTSA is nog altijd oppermachtig.

Een paar jaar geleden hadden we voorprogramma Psycho 44 al gezien op Kiss My AFF, en in het Koninklijk Circus kregen we nu dezelfde brok rauw vlees als toen. Ok, er waren intussen wat kruiden aan toegevoegd. Maar het bloed droop er nog steeds vanaf en de pezen waren duidelijk niet verwijderd.

Het was een genot om die vier jonge, razende honden tekeer te zien gaan. En of het publiek nu wel (op All My Demons Have Distortion) of niet (op het merendeel van de andere songs) op de prikken van de band inging, het zal hen allemaal (bloed)worst wezen. Hoog tijd dat die nieuwe songs het respect krijgen dat ze verdienen. Want Psycho 44 heeft het. En o ja, Gaelian, nog succes met je examens.

Wij, Belgen, weten een feestje te bouwen. Dat was ook Josh Homme en zijn Queens Of The Stone Age niet ontgaan. In die mate zelfs dat ze na een volledige set (zeventien nummers) toch nog een extra bisnummer opdisten, waarop het pas echt een (Koninklijk) circus werd voor het podium.

Het gevaarte dat een publiek toch kan zijn, deinde heen en weer als een oceaan bij windkracht zeven. En over de toppen van de golven werden willoze lichamen als hulpeloze reddingsbootjes heen en weer geslagen. A Song For The Dead had er nog één keer flink de beuk in gezet.

Het eigenlijke, opbouwende werk was toen uiteraard al lang gebeurd. Tegen een achtergrond van geanimeerde, post-nucleaire figuurtjes in vooral rood en zwart speelde een band, die steeds de touwtjes in handen had en nergens ook meer enigszins de indruk gaf het niet onder controle te hebben.

Een nummer als You Think I Ain't Worth A Dollar, But I Feel Like A Millionaire had veel langer mogen zijn, gezien de desbetreffende, verslavende riff. En met No One Knows (inclusief een net iets langer dood punt met bijhorende basriff) en een fel My God Is The Sun stond de zaal al meteen op zijn kop. In de onderste ring zat al lang niemand meer in zijn zeteltje.

Maar het was nog te vroeg om dat gaspedaal al tot de bodem in te drukken. En dus kregen de fans de kans om weer op adem te komen terwijl Josh Homme, over het podium regerend als een waardige koning, bewees dat hij kon zingen (I Never Came) en dat Queens Of The Stone Age het ook niet per se over de populaire boeg wilden gooien.

Al was het daarna toch weer tijd om het vuur opnieuw op te stoken. Kalopsia (rustige start, hectisch einde), I Think I Lost My Headache (met de huilende lapsteel van Troy Van Leeuwen), dat tegen een beeld van een bloedrode, ondergaande zon werd gespeeld en halsstarrig weigerde te stoppen, en een aan (de band) Millionaire opgedragen A Song For The Deaf maakten duidelijk dat het overgrote deel van het publiek hiervoor naar Brussel was gekomen.

Het titelnummer van de laatste plaat en Go With The Flow werden uiteindelijk maar de aanloop naar het al eerder vermelde orgelpunt. Maar Queens Of The Stone Age hadden het pleit toen al lang gewonnen. En Koning Josh was voor één keer queen van het heden.