PVT - Een kosmische soundtrip
Botanique, Brussel, 17 september 2010
De Aussies van PVT hebben zopas twee klinkers verloren aan een tot nu toe niets betekenende Amerikaanse metalgroep, genaamd Pivot. Ze hadden de keuze; ofwel tevreden zijn met twee klinkers minder in hun groepsnaam, ofwel het onderspit delven in een veel te dure rechtszaak. De nieuwe naam was een feit, een nieuw album volgde automatisch. Het was wat schrikken, enkele weken terug, toen we op 'Church With No Magic' hun kosmische elektronica aangevuld hoorden door Richard Pike's galmende stem. Want bij PVT was het vaak het aspect van het instrumentale schouwspel dat van hun concerten veelal een intense ervaring maakte. Benieuwd of daar deze keer iets aan zou veranderen dus.
De twijfels werden snel de kop ingedrukt, het idee om 'iets met zang' te doen blijkt zowel op plaat als live een goede en vooral verrijkende zet. De donkere klanken en het tikkende gekraak van Crimson Swan wakkerden de nieuwsgierigheid stilletjes aan en Pike's bezwerende zang pakte de volledige ruimte van de Rotonde in, tot het hoogste plekje.
Dave Miller behandelde de eerste minuten zijn apparatuur nog voorzichtig en met de nodige sinecure werd er braaf aan alle knopjes gesleuteld om elk bliepje, elk tikje en elk elektronisch drumplofje op de juiste plaats te krijgen. Maar enkele luttele seconden later ontpopte hij zich zowaar tot een demonische elektrowizard die geen genade meer kende voor zijn instrumenten.
Het drietal leek zelf ook volledig op de te gaan in hun eigen universum van noisy soundscapes en ruisende synthesizers in The Quick Mile, Waves and Radiations en het magistrale Timeless. Ondertussel bleef Pike zijn stem zachtjes meegalmen op de geluidsgolven.
En net wanneer het publiek volledig leek mee te zweven op automatische piloot, katapulteerde PVT de zaal een paar lichtjaren terug in het verleden. Zo suisde Didn't I Furious nog even lekker na in de oren terwijl het snerende Church With No Magic al eens een flexi heup links en zwierige bil rechts in beweging durfde te zetten.
PVT mocht dan nog subtiel en kalmpjes aan beginnen, dat kon niet anders dan leiden tot een kookpunt. De set bereikte de honderd graden en liet alle energie los in Light up Bright Fires dat ze feilloos aan het intensieve Windows plakten. Een nummer waarin Miller achter drums alle aandacht naar zich toe zoog. Wanneer de scherpe intro van O Soundtrack my Heart de Rotonde doormidden kliefde, stegen ook de eerste échte vreugdekreetjes uit het publiek op.
O Soundtrack my Heart is zo'n song geworden waarvan PVT het zich niet meer kan permitteren om het achterwege te laten in eender welke set. Het zou ook doodzonde zijn, want het blijft dé song waar alle elementen en stijlen van de band in vermengd zitten. Keer op keer laten ze je een dikke zes minuten sprakeloos genieten. Die piepende achtergrondschreeuwtjes blijven met hun weerhaakjes bijzonder lang nazinderen. Ook deze keer was dat niet anders.