Purity Ring - Elektronisch hoogstandje

Ancienne Belgique, Brussel, 8 november 2012

Dat Purity Ring een van de meest besproken aanwisten is van de elektrowereld had u misschien al ergens opgevangen. Debuutplaat ‘Shrines’ brak meerdere muzikale potten en verrastte zowel het Europese continent als dat waar Obama opnieuw president van werd. De vraag naar tickets om het Canadese electropopduo aan het werk te zien was bijgevolg dan ook zodanig groot dat de Ancienne Belgique prompt een extra namiddagshow programmeerde. 

En wat de uitverkoren ticketeigenaars daar te horen kregen was van een hogere orde. Megan James en Corin Roddick, de helft van de ontbonden indiegroep Gobble Gobble, maakten zich meester van een door een lichtspektakel geteisterd podium en produceerden beats die je doorheen je hele lichaam voelde zinderen.

Kleurrijke coconvormige lantaarns zweefden boven de hoofden en omhulden de protagonisten in een mystieke obscuriteit. Roddicks instrument, een zelf gemaakte constructie dat het midden hield tussen een xylofoon en een sampler, lichtte synchroon op met de muziek en vormde de motor van het geheel.

Zo werd het perfecte decor voor opener Belispeak, een indienummer dat flirt met r&b-, dubstep- en chillwaveklanken, gecreëerd. Dat nummer verdient trouwens meteen de titel van meest verfrissende popnummer van de voorbije maanden. Ook singles Fineshrine,  Obedear en Amenemy, die naadloos in elkaar overgingen, klonken als dartele, elektronische spring-in-‘t-velden, waarbij stilstaan een opdracht bleek die slechts weinigen konden opbrengen.

Het contrast met de tekst was groot, want door al dat goedgeluimde, muzikale vertier zou je haast niet eens opmerken welke lugubere boodschap de vrouwelijke helft van het duo –soms wat vals - bezingt. Megan James is dan misschien wel een sympathieke verschijning met een zoetgevooisde stem, zinnen als  “Cut open my sternum and poke” zijn haar niet vreemd.

Geen idee wat er zich in de hersenpan van deze twintiger afspeelt, maar dansende elfjes en vrolijke eenhoorns zijn het niet. Haar donkere kantje werd akelig duidelijk toen ze dromerig naar haar toehoorders staarde of als een levenloos popje een oplichtende trommel bespeelde.

Een eerste interactie met het publiek kwam er dan ook pas na een handjevol nummers: “Thank you so very much, but we’ve only got a few more songs left, we’re sorry.” Slecht nieuws voor fans die hoopten op nieuw materiaal dus, maar ook de dweperige synthpop van Crawlersout en Unghirted waren  waardige afsluiters.

De live-voorstelling van ‘Shrines’ duurde slechts een kleine vijftig minuten, maar wist onze aandacht wel vast te houden tot de laatste seconde. Kwaliteit primeerde boven kwantiteit, iets wat dit gezelschap siert. Onze Purity Ring-ontmaagding verliep bijgevolg dan ook vlekkeloos.