Pukkelpop 2019 - Dag 1: Vlaamse kanonnen

Festivalterreinen Kiewit, 15 augustus 2019 - 18 augustus 2019

Veel moeders zullen het zonder de kroost moeten doen hebben op Onze-Lieve-Vrouw-Hemelvaart, want Pukkelpop ging dan al van start met een openingsfeest op vier podia. Daarbij werden vooral Vlaamse kanonnen in stelling gebracht. Wij lieten ons graag afslachten.

Je moet je verstand op min twintig zetten", hadden ze gezegd, maar met de beste wil ter wereld, we geraakten er niet. Gestapo Knallmuzik deed denken aan Duitse bierfeesten. En dat leidt ons dan altijd naar de uitdrukking "Zum kotzen". Eén liedje ging over zuipen, een ander ging over een blinde man die niks anders doet dan naar porno kijken (lachen met mindervaliden..., moet kunnen), een derde had als tekst iets als: "Wir gehen van grund mitt ein vliegtuig gemacht von stront". Het meest positieve dat we erover kunnen zeggen is dat de prefab-techno af en toe aanstekelijk klonk.

Over Miss Angel daarentegen, ga je van ons geen kwaad woord horen. Ze had DJ Black Mamba meegebracht en die op haar beurt een platenbak, maar veel meer dan een moddervette beat had de Antwerpse niet nodig om een goede vibe op te zetten. Voor het laatste nummer liet ze het publiek een ritme klappen en gebruikte dat dan om over te rappen. Het werkte wonderwel en zorgde zelfs voor een moshpit voor het podium.

Vroeger gebruikte men kanaries om de kompels in de koolmijn te waarschuwen voor dreigend gevaar. Hadden ze bij PEUK een kanariekooitje gehangen, dan had het beestje niet de kans gehad om het snaveltje open te trekken. Frontvrouw Nele Janssen, die krijste als de kat van Gargamel, had het meteen opgepeuzeld.

Amper drie songs ver, kregen we al de eerste gemene moshpit en daarna was er geen houden meer aan. Cave Person was meteen daarna goed voor de eerste crowdsurfer en hoezeer Janssen, Dave Schroyen en Jacky Willems ook hun best deden om af toe met een break de gemoederen te bedaren (Janssen fakete zelfs een technische storing), telkens weer barstte de set open als een vulkaan. Niet roodgloeiend als een peuk, maar witheet. Als Janssen schreeuwde, leek het wel alsof ze na elke pint haar glas oppeuzelde en gorgelde met de splinters.

Faceless Doll In Voodoo was het enige rustpunt, al zat er ook in Dieduwa een melodie verscholen onder alle noise. Schroyen ging zelf zo op in de show dat hij alle tijdsbesef kwijtraakte en er zelfs vervroegd de stekker wou uit trekken, maar Janssen hield hem bij de les. En zo kregen we toch nog Hangman vooraleer we mochten proberen een bandshirt mee te grissen. Dat lukte niet, maar Peuk liet ons toch allesbehalve onvoldaan achter.

De drummer van Sons zette de set op gang met Family Dinner aan een razend tempo, maar de drie andere leden van de band hadden geen moeite om hem bij te houden en lieten de gitaren wild hun gang gaan. Je kon het garagerock noemen, maar eigenlijk liet de groep zich niet echt vastpinnen op een genre. Evengoed werd een nummer met feedback op gang getrokken of werd een flard doommetal in de mix gesmeten. Tijdens Waiting On My Own leek de baslijn wel van Red Hot Chili Peppers te komen. Sons was dansbaar op de beste manier waarop gitaarmuziek dansbaar kan zijn. En het was verdraaid goed!

Een West-Vlaming in Limburg is als een Engelsman in New York, maar daar lieten The Van Jets niets van merken. De band is dan ook al jaren kind aan huis in heel het land en, nu ze er bijna mee ophoudt, wil iedereen hen nog een geweldig afscheid bieden. Datzelfde kan ook gezegd worden van de Oostendenaren naar de fans toe, want ze strooien al een tijd gul met hits over vele podia. Dat deden ze vandaag al voor de zevende keer op Pukkelpop. En hoezeer ze tot de canon van dit festival behoren, merkte je aan het meezingen door jong en oud.

Here Comes The Light en The Future werden gewoonweg overgenomen door het publiek, dit tot groot genoegen van Verschaeve. De frontman hurkte halfweg Electric Soldiers vooraan op het podium en snoof de geur van overgave met diepe teugen en waterige oogjes op.

Muilen op het podium, doen Verschaeve en Vanwymeersch niet meer, maar toen ze de gitaren tegen elkaar wreven, spatte de seks van de eerste dagen toch weer van het podium. En de danspasjes en sprongen van de frontman zijn nog altijd energiek. Verschaeve liet zich aan het eind nog eens letterlijk op handen dragen, maar na Two Tides Of Ice was het echt helemaal over. Klonk het bij Peuk nog: “Tot volgend jaar!” Dan zei Verschaeve: “Wij waren The Van Jets. Merci.” De laatste show van de band op Pukkelpop was een feit, maar het was er eentje om in te kaderen.

(met KVL)