Pukkelpop 2018 - Dag 3: Hoge toppen en diepe dalen

Festivalterreinen Kiewit, 14 augustus 2018 - 17 augustus 2018

Pukkelpop 2018 - Dag 3: Hoge toppen en diepe dalen

De derde dag van Pukkelpop kondigde zich niet alleen een pak draaglijker aan qua temperatuur, maar beloofde er ook een van uitersten te worden: Vandaag gingen we op naar de hoogste goedgeluimde stemmingen, maar evengoed naar de donkerste en zwaarmoedige gewaarwordingen.

 

Energia van Sofi Tukker zorgde er alvast op staande voet voor dat we de dag fris en monter konden starten. Met stichtende songtitels als Fuck They, Batshit en Drinkee bouwde het duo een feestje bijzonder vroeg op de dag. Bijzonder grappig om te zien hoe Sophie haar hagelwitte Gibson Flying V wijdbeens bespeelde als ware het heavy metal, maar Sofi Tukker zorgde eerder voor een aardig setje geile, maar vluchtige pop vroeg op de festivaldag. (pb)

Voordeel van een lichte start is dat de copieuze set van Steak Number Eight nadien dubbel zo hard binnenkwam. Eind dit jaar verdwijnt de naam. Later dit jaar zijn er nog twee afscheidconcerten in de Gentse Vooruit, maar de band kwam nu reeds afscheid nemen van Pukkelpop. En Hoe!

Terwijl Festivalman Roger weer zijn irritante zelve was, werkte de band een van intensiteit, energie en rauwheid doordrongen set af. Frontman Brent Vanneste ontpopte zich tot een beest dat wild om zich heen schopte, spuwde, van monitors donderde en het publiek insprong. De Marquee werd op de tonen van Gravity Giants en Return To The Kolomon naar het kookpunt gebracht en daar was het meegebrachte vuurwerk zelfs niet voor nodig. Steak Number Eight ging eruit met een knal, letterlijk en figuurlijk! (pb)

Heel andere koek op datzelfde moment in de Dance Hall, maar we keken er toch reikhalzend uit naar de set van Jax Jones. De dertigjarige dj domineerde een tijdlang de hitlijsten met You Don't Know Me en heeft nog een hele resem andere bekende nummers achter de hand. Daarbij zou het een liveset zijn, al bleek dat uiteindelijk toch wel tegen te vallen. "Live" hield in: af en toe tijdens een onbelangrijk moment een gitaar vastnemen, enkele noten spelen en dan terug achter de cdj's kruipen.

Niet dat de setlist niet oke was, die was zelfs uitmuntend. Na opener Housework gooide hij al meteen I Got You (die samenwerking met Duke Dumont) op, om u een idee te geven van wat hij allemaal achter de hand heeft, en tussenin schuwde hij covers ook niet (Mi Gente, Right Here Right Now). Overtuigen deed hij echter niet. Misschien was het omdat hij de nummers te lang liet doorspelen, of omdat hij een sample van zijn naam doorheen bijna elk nummer draaide en zo een nogal narcistische indruk opwekte. (jp)

Kodaline vermorzelde het wél. Goed, misschien zou het beter tot zijn recht komen als ze iets later, in de valavond, mochten optreden, maar daar gaan we niet over muggenziften. Kodaline bracht een leuke show; Love Like This, met dat herkenbaar countrydeuntje, bracht de eerste voetjes meteen van de grond. High Hopes en One Day klonken zwoel en gezapig, en eruit gaan deden ze -uiteraard- met All I Want (na een heerlijke cover van Kygo's Raging, trouwens). Achteraf gezien zagen we heel wat gemeenschappelijke punten met The Script: liefdevolle, kabbelende (liefdes)ballades die vooral scoren bij jonge meisjes tussen 10 en 25 jaar. Al zijn ze natuurlijk niet zo populair. Nog niet. (jp)

The Sore Losers mochten aan de bak voor een ware thuismatch en heetten ons bij aanvang dan ook Welkom in Limburg. Al meteen rockten ze er met Don’t Know Nothing schaamteloos op los en we stonden er doorheen de set van versteld hoeveel bekende nummers de band ondertussen al heeft; het ontembare Got It Bad, het bluesy Girls Gonna Break It, popsong en bijna-hit Emily, het vlammende Silver Seas en afsluiter Tripper. ‘Houden er hier nog mensen van gitaren?’ vroeg zanger Jan Straetemans. Awel ja! (pb)

Warhola eindigde zijn set met Promise, de song waarvoor veel volk naar de Dance Hall was afgezakt. Helaas hebben sommigen het zolang niet uitgezongen, want de songs van Oliver Symons zijn nu eenmaal niet altijd hapklare brokjes. Wie zich wel gewillig liet onderdompelen kreeg een mooi compromisloos concert te zien waarin Symons liet zien dat Warhola echt wel zíjn project is en dat Warhola vaak verder gaat in de zoektocht naar een vernieuwend geluid dan Bazart, die andere band waar hij kernlid is.

We kregen een set met ouder werk als Lady en Red, maar ook veel nieuwe songs uit zijn dit najaar te verschijnen nieuwe plaat zoals Jewels, het eerder vermelde Promise en wat ons betreft dé topper van de set Girl, waar qua sound, diepgang en doorleefde zang het plaatje gewoonweg helemaal klopte. (pb)

We lieten N.E.R.D., die razendpopulaire groep met Pharrell Williams, schieten en trokken in de plaats naar de Castello. En dat bleek de juiste keuze. SOPHIE bracht een bijna verstikkende duisternis over Pukkelpop. De muziek was het best te vergelijken met duistere techno, dan wel écht pikzwarte techno, maar dan met een geschift kantje.

Bijna heel de set schuurde en kraakte van het experiment, om dan op een niet te voorspellen punt in alle hevigheid een bas de lucht in te jagen en onze hoofden kapot te dreunen. Not Okay bijvoorbeeld, dat vrijwel in het begin van de set door de speakers werd geknald, deed de Castello daveren in de grondvesten terwijl de toeschouwers verstijfd en uit hun lood geslagen toekeken en wanhopig probeerden mee te wiegen op de complexe beat. Maar zelf danste Sophie Long nauwelijks mee. Gehuld in duisternis stond ze daar achter haar cdj's als een koningin op de troon. En dat was ze ook. (jp)

Na Steak Number Eight eerder op de dag was het later op de avond aan dat ander vlaggenschip van de West-Vlaamse metalscene, Amenra. Met hun zwart-witte, stevig doorrookte lichtshow en duistere projecties nam de groep ons mee op een expeditie langsheen onze diepste emoties waar naar aloude conventies slaan en zalven, goed en kwaad, licht en donker, hoop en wanhoop centraal staan.

Het recept daarvoor zat hem meestal in de sluimerende opbouw, een breekbaar middenstuk en een grote magistrale finale. We waren getuige van een bijzonder kerkdienst in De Church Of Ra. Een kerk die trouwens aardig volgelopen was… (pb)

Foto's in samenwerking met Musiczine:

Pukkelpop '18 - dag 3

(Jeroen Poelmans en Patrick Blomme)

18 augustus 2018
Patrick Blomme