Pukkelpop 2016: Rihanna - Tijdverlies

Kiewit, Hasselt, 19 augustus 2016

Niets zo lekker als een biefstuk met kroketten, behalve dan Rihanna met haar stierenkont en grote castagnetten. Pukkelpop was duidelijk klaar om één van de grootste diva's van dit moment aan het werk te zien. Wat we kregen was echter vergelijkbaar met voor het eerst een avondje gaan joggen: spijt dat je er aan begonnen bent en je wil er zo snel mogelijk terug vanaf zijn.

Mensen die anno 2016 tevreden zijn met een blanke band als headliner zijn niet op de hoogte of gewoon dom. Of anders gewoon racistisch. Wees welgekomen: Rihanna. Een zangeres die al meegaat sinds je middelbare schoolperiode en met ontelbaar veel hits elke keer een raid voert naar hoofd, hart en dansbenen. De muziekwereld, die ondertussen stijf staat van de verkrampte kindsterretjes, overschatte singer-songwriters en gemakzuchtige dj's, is zo al saai genoeg. Waarom dan geen diva uitnodigen die zowel vrouwen als mannen aanspreekt en altijd haar eigenwijze zin probeert te doen?

Daar knelde het schoentje echter. Wie ruim vijftig minuten te laat het podium komt op gesloft, zou eigenlijk moeten onthaald worden onder luid boegeroep. Gemor dat al ruim een halfuur als een mexican wave het volk overspoelde, maar toen ze eenmaal opkwam dan toch ingewisseld werd voor een opgelucht gejuich. Hoe ironisch ook dat ze als openingsnummer Stay koos, wij waren toen net van plan om te vertrekken.

Maar dan moest de grootste teleurstelling nog komen. Rihanna miste zwierigheid, zong dan wel naar behoren maar liet meestal haar achtergrondzangeressen en een stembandje op de achtergrond al het werk doen. En dat allemaal met de arrogantie van een Chanelverkoopster die voor het eerst in de E5 mode binnen wandelt. Onder het motto: "ik heb een blote kont, dus ik ben", zagen we haar twee bruine ballonnetjes af en toe speels vanonder haar lange, witte jas piepen. Maar dat waren dan ook de enige zuchtjes van opwinding in een voor de rest saai en inspiratieloos optreden.

Tussen de nummers door maakte Rihanna plaats voor enkele dansers, die hun schouders en armen in allerlei bochten wisten te wringen om zo het publiek te vermaken. Ze straalden allemaal een soort van je ne sais quoi uit waar we op het eerste gezicht het fijne niet van willen weten. Zoiets is kiezen voor theater, terwijl eigenlijk de onderbuik zou moeten spreken. Toen ze ergens halverwege haar show dan ook een verschrikkelijke cover bracht van Tame Impala, hadden we het helemaal gezien. We kregen plots heimwee naar een headliner die naam waardig.

Wat de soundtrack zou kunnen geweest zijn bij de paarse lucht van een zwoele zomeravond, is er eentje geworden vol depressies en onweersbuien. Tijdverlies. Triestig.