Pukkelpop 2013: Phosphorescent - Toch nog de coolste

Kiewit, Hasselt, 16 augustus 2013

Phosphorescent moet de minst coole muzikant op de affiche van Pukkelpop zijn. Hij bracht ooit een coverplaat uit met nummers van Willie Nelson bijvoorbeeld. Maar wie naar zijn laatste plaat geluisterd heeft weet dat de man evolueert en die country nu vooral als inspiratie gebruikt voor zijn eigen muziek. En die is zalig.

Al van bij opener Terror In The Canyons (The Wounded Master) zat het goed. Het geluid van op plaat was live wat opengetrokken en werd wat van een meer rock kantje voorzien. Ook de Afrikaanse percussie viel op. The Quotidian Beast kreeg dezelfde behandeling met zelfs een moment waarop de muziek werd stilgelegd en hernomen met een wervelende pianosolo.

Daarna kwamen nummers uit iets oudere platen, zoals Wolves en Down To Go. Deze leunden wat dichter bij pure country aan en zo dreigde hij toch een moment de aandacht te verliezen. Ook tijdens Song For Zula verknalde hij het bijna met nonchalance, toen hij tot twee keer toe zijn microfoonkabel unplugde.

Gelukkig herpakte hij zich nog en hield hij er de aandacht wél bij tijdens het fantastische Ride On / Right On en Nothing Was Stolen (Love Me Foolishly). Heeft iedereen het stukje Johnny Cash herkend? Mooi toch, hoe hij aan de zinsnede “Some say love is a burning thing/that it makes a fiery ring” een nieuwe wending kan geven? Misschien is hij toch nog de coolste muzikant op de affiche van Pukkelpop.