Pukkelpop 2013: Mikal Cronin - Zonder poespas

Kiewit, Hasselt, 15 augustus 2013

"Dit is de eerste keer dat we in zo' grote tent spelen", gaf Mikal Cronin mee nadat hij zijn eerste nummer had gespeeld. Maar dat zag je er in elk geval niet aan. En ook Charles Bronson bleef er vanop het T-shirt van de drumster stoïcijns onder.

Hij speelt in een handvol bands, hanteert de bas en voegt backing vocals toe bij niemand minder dan Ty Segall. Maar hij heeft dus ook een eigen band, die – het zal u niet verwonderen – ook rechtstreeks uit de garage komt. In Hasselt kwam hij bewijzen dat hij de concurrentie met zijn broodheer aankan.

Want vanaf de opener legde de band de pees erop. Als je tien songs in veertig minuten speelt, weet je zo al dat er geen tijd verspild wordt aan bindteksten en andere onzin. De nummers flitsten aan een rottempo voorbij. Af en toe liet de band zichzelf wat ademruimte met bruggetjes of tempowisselingen, maar verder was het rammen tot op het bot.

Dat daarbij al eens een snaar sneuvelde, was uiteraard geen bezwaar. Cronins twaalfsnarige gitaar kon er sowieso al eentje missen en ook de sologitarist vond zes snaren duidelijk altijd al overroepen. Wel jammer was het dat de solo's zelden goed uit de verf kwamen. Maar dat kon de band niet verweten worden.

Niet slecht voor zo'n vroeg optreden. En o ja, er waren ook nog liedjes. Noteer Shout It Out en Situation maar als hoogtepunten. Maar alleen omdat het moet. Want ook de andere songs zaten erg goed.

En Charles Bronson? Die zag dat het goed was.