Pukkelpop 2013 - Klank- en lichtspel

Kiewit, Hasselt, 19 augustus 2013

Toen we dan dat laatste bonnetje opgebruikten en ons drankje op de tribunes aan de Wablief-tent nuttigden, konden we niet ontkennen dat we Neil Young niet echt gemist hadden. En van Eels  - misschien hebben andere artiesten er ook op ingepikt – kregen we ook nog eens die prachtige cover van Cinnamon Girl. Wat klaagt een mens dan? En dus beginnen wij vol goede moed aan het verslag van een vooraf al bewogen editie.

Dag éen begonnen wij aan de Main Stage, zij het alleen maar op doortocht naar de Club. Maar het optreden van Imagine Dragons trok de aandacht en wij bleven dan ook even kijken hoe zanger Dan Reynolds zich uitsloofde om het vroeg opgekomen publiek warm te maken voor de show. En dat lukte zelfs nog ook. Met extra percussie en niet eens zo’n slechte songs kwam het publiek al een eerste keer op de been. Niet slecht, zo vroeg op de middag.

Naar de Club waren we dus onderweg, alwaar we Mikal Cronin aan het werk wilden zien. Die had zijn wagen volgeladen met fuzzpedalen en daar was helemaal niks mis mee.

In diezelfde Club stonden ook Allah-Las te wapperen met hun vlotte popsongs. En de aanwezigen lieten zich dat met plezier welgevallen en wiebelden heen en weer op de maat van de muziek. Een beetje kleurloos allemaal, misschien, maar daarom niet minder geapprecieerd. De jongedame naast ons was intussen al fan en was in de wolken met de handtekening van gitarist Pedrum Siadatian.

Hiphop benaderen wij altijd met de nodige omzichtigheid, maar die plaat van Kendrick Lamar had zo veel reactie losgeweekt, dat wij niet aan de verleiding konden weerstaan. In tegenstelling tot op Rock Werchter beschikte de man deze keer over een uitstekende liveband. En dat bleek inspirerend te werken, want Lamar vuurde rhymes over de wei af. Please Don’t Kill My Vibe? Daar bleek hij in Hasselt in elk geval geen enkele last van te hebben.

We hadden ze al eens aan het werk gezien op het Dourfestival eerder deze zomer en Badbadnotgood wou dat feestje ook aan deze kant van de taalgrens overdoen. Veel verandering ten opzichte van die Dourshow was er niet. Flying Lotus en TNGHT werden opengeplooid en kregen de Club tot buiten de tent aan het dansen. En ook de eigen songs konden rekenen op veel meeval. En dat  voor een instrumentaal jazzbandje.

Met het gratis verspreiden van zijn debuutalbum 'XXX' zette Danny Brown zijn naam op de kaart van de hiphopliefhebber. Het werd een groot succes, en nu mocht hij in de Dance Hall live zijn ding komen doen.

 Je kent dat vast wel: de dj warmt het publiek op tot de rapper klaar is om uit de coulissen te treden. Meestal een kwartier in de set. Zo gebeurde ook hier, maar de dj van dienst trakteerde wel op een fijne selectie muziek en toen de rapper zijn entree maakte zat de sfeer er al helemaal in. Zijn wild heen en weer springen en zijn raar lachje deden de rest. De beats werden minimaler en hij deed zelfs één nummer zonder muziek. Soms deed hij wat denken aan Dizzee Rascal, maar Brown klonk scheller. Best origineel en boeiend allemaal!

Phosphorescent gaf een wat slordig optreden, maar kon bij momenten toch ontroeren. Uiteindelijk bleek hij de coolste te zijn.

De show van Miles Kane kwam een beetje traag op gang, maar uiteindelijk kwam hij toch op snelheid en haalde hij de verloren tijd ruimschoots in.

Bombino is een man die zo graag gitaar speelt dat hij het niet zou laten als zijn leven er van af hing. En dat doet het ook, want de man is een Touareg. En in eigen land (Niger) is gitaar spelen een ernstig, strafbaar feit. Gelukkig waren de regels op Pukkelpop anno 2013 op dat gebied iets lakser. Het opvallendste attribuut waarmee hij het podium betrad was dan ook zijn innemende glimlach. En dat wil wat zeggen, want hij en zijn band waren gekleed in traditionele klederdracht.

In de beschrijving stond dat hij gitaar speelde als Jimi Hendrix. Dat is slechts ten dele waar. Vooreerst speelde hij op een vreemde manier vanuit de heupen. En vervolgens is de muziek, die dit viertal voortbracht, technisch gezien misschien wel bluesrock, maar het steunde eerder op rockritmes dan op scheurende gitaarsolo's. Het effect was een eerste, overweldigende feestje. Er zouden er nog velen volgen op deze editie van Pukkelpop, maar slechts weinig op basis van gitaarmuziek en nog minder met zo'n exotische aantrekkingskracht.

Glen Hansard kan het nog. En op Pukkelpop bleek dat hij daarvoor The Frames nog The Swell Season nodig had. Maar een uitgebreid orkestje met vier strijkers, drie blazers en een pianist helpt natuurlijk wel. En naast muzikant is Hansard ook een uitstekend entertainer, die zijn kwaliteiten ook hier maar wat graag tentoonspreidde. Trouwens, hij mocht dan al zo’n orkest bij zich hebben, ook in zijn eentje met akoestische gitaar, zoals hij dit optreden opende, blijft hij een begenadigd performer.

Johnny Marr, de legendarische gitarist van The Smiths trakteerde ons op een heus meezingfestijn van Smithsklassiekers. We werden er helemaal week van.

En even later bewees Nine Inch Nails dat je ook in 2013 nog een originele rockshow kan neerzetten. Wij waren onder de indruk. En niet alleen van de show.

Op Ten Days Off liet Hudson Mohawke nog verstek gaan. We hielden ons hart vast dat het optreden op Pukkelpop wél zou doorgaan. En dat deed het. Samen met Lunice deed hij een soort van dj-battle, waar elk een plaatje mocht spelen en de andere daar dan op inpikte. De singles uit de ep van TNGHT werden op gejuich onthaald. Terecht, want het blijven stuk voor stuk kanonnen op de dansvloer. Het stuk waarin Nina Simone overging in Kanye West met wat TNGHT-beats erdoor was op technisch vlak dan weer wat indrukwekkender. Het diende allicht ook om ons eraan te herinneren dat de twee ondertussen uitgeroepen zijn tot hofleveranciers van Yeezus zelve, maar ze hadden ons sowieso al overtuigd van hun talent. Een te gemakkelijk hoogtepunt misschien, maar heel erg te genieten.

De punkrockers van Alkaline Trio leken er aanvankelijk niet veel zin in te hebben. Het had er alles van weg dat dit een show op zuiver routine zou worden. Maar naarmate de setlist vorderde, liep de tent ook langzaamaan voller en werd het heilige vuur toch nog ontstoken bij gitarist Matt Skiba en bassist Dan Andriano, die om beurten de vocals voor hun rekening namen. En intussen gaf drummer Derek Grant het beste van zichzelf, de tanden op elkaar geklemd.

Als dan I Wanna Be A Warhol werd ingezet en de fans daar gretig op ingingen en uit volle borst meezongen, werd het toch nog een punkfeestje eerste klas. En de enige tent waar het crowdsurfverbod niet werd geadverteerd veranderde in een kolkende zee van lijven. Punk zoals het hoort dus.

Het was aan Godspeed You ! Black Emperor om weerwerk te bieden aan het rapgeweld van Eminem. Dat de opkomst niet meteen overweldigend zou zijn, was niet echt een verrassing. Maar de aanwezigen kregen wel een uitgebreid staaltje van het kunnen van deze Canadese straatrockers.

Als je je daaraan dan waagt, weet je ook wel dat je nummers voorgeschoteld zal krijgen die tot een half uur lang kunnen duren. Daarin zag je dan twee drummers aan het werk, een viertal gitaristen, twee bassisten en een violiste. Zij kreeg de taak toebedeeld om de show in gang te zetten.

GY!BE staat voor een muzikale high, een roes die wordt opgebouwd, in golven evolueert naar een hoogtepunt om dan langzaam uit te doven, je uitgeput achterlatend. En dat werd dan een aantal keer herhaald. Als u zich dan afvraagt of dit gaat vervelen, moeten wij dat met klem ontkennen. Ook nu weer was er steeds wel weer iets te zien of te horen. Als je aandacht dan even leek weg te deemsteren, waren er nog de hypnotische, flitsende beelden die op de achtergrond werden getoond.

GY!BE was meer dan een hoorervaring en voor ons een waardige afsluiter van de eerste dag. 

Kristof Van Landschoot, Patrick Van Gestel