Pukkelpop 2012 - De hoogtepunten volgens (kvl)

Kiewit, Hasselt, 20 augustus 2012

Omdat wij met een hele lading recensenten richting Hasselt waren getrokken, hadden wij elk van hen gevraagd om een lijstje - wij hebben het nu eenmaal voor lijstjes - samen te stellen van bands, die hen op Pukkelpop 2012 hadden geraakt op wat voor manier dan ook. Sommigen waren er slechts voor een dag, anderen gingen all the way. Kristof Van Landschoot is de eerste die zijn hoogtepunten van het hele festival op u loslaat.

Van Alt-j zeggen ze dat ze hun eigen genre spelen. En eigenlijk klopt dat ook. Het is een mengeling van van dubstep geleende tonnen zware bassen, stukken a capella-gezang en mooie gitaarpop. Het is wonderbaarlijk dat de grote, hete tent was volgelopen voor een groep die nog maar sinds een paar maanden zijn eerste plaat uit heeft en het enthousiast onthaal van het publiek was hartverwarmend. Sommige nummers werden quasi integraal meegezongen, zo goed had iedereen naar 'An Awesome Wave' geluisterd. Alt-J haalde met dit optreden alle reserves die we nog hadden onderuit. Maar zelf leken ze nog het meest verwonderd.

Het is ongelooflijk dat we al vergeten waren hoe goed Grandaddy als liveband eigenlijk wel was. Alleen al om ons daar aan te herinneren zouden deze mannen om de vijf à tien jaar een reünietournee moeten doen. Echte hits hadden ze nooit, maar goede nummers bij de vleet. De beste passeerden de revue in een set van ocharme goed een uur.

En alles was zoals wij het ons herinnerden: de absurde video's hebben het YouTube-tijdperk overleefd, de baarden zijn wat korter dan vroeger, maar nog altijd kenmerkend aanwezig. We herinnerden ons hele lappen tekst en elk synthesizerlijntje. Het heet nostalgie, allicht, maar we smolten volledig.

Over hoe live de laptopsets zijn hebben we altijd onze twijfels, maar bij Four Tet leken we wel een verband te vinden tussen de manier waarop hij aan de knopjes draaide en de muziek die we hoorden. Eentje diende bijvoorbeeld om op een bepaald moment het tempo op te drijven en daarna tot stilstand te vertragen.

Verder hebben we geen enkel nummer herkend uit zijn platen, wat je toch ook een beetje zou verwachten in een live-set. Maar wat doet dat ertoe als je overladen wordt met fantastische muziek? Zijn minimale dansmuziek maakte uitzinnig en er werd dan ook hard (en tevergeefs) om bisnummers geroepen, toen de man ermee ophield.

Punkmuziek is altijd een vrijhaven geweest om zich af te zetten tegen de maatschappij. En aan de dosis energie, die vrijkwam tijdens het optreden van Trash Talk, te merken, gaat het ons slechter af dan ooit. Hoe in de circle pit die daar op gang werd getrokken geen gewonden vielen blijft een raadsel want de karatesprongen die sommige jongeren daar uithaalden waren indrukwekkend.

Zanger Lee Spielman gooide zich er eveneens in en daagde de toeschouwers uit om op hem te springen en rondom hem te komen slamdancen. Onderwijl probeerde hij nog iets te schreeuwen in een microfoon. Maar in dit hele ritueel leek de muziek bijzaak. De woede die loskwam in dit hele tafereel was ronduit beangstigend.

Het helpt als een artiest vrolijk op het podium staat. Santigold had zich gekleed in geel-groene, gekke outfitjes en leek het tweede zonnetje in huis. Dat werkte in ieder geval aanstekelijk. De twee danseressen die ze bij zich had gaven zich volledig in absurde choreografieën, die tot naäpen aanspoorden.

Tijdens Creator haalde ze ook nog eens een deel van het publiek op het podium om mee te dansen op voorwaarde dat ze geen gsm-foto's zouden nemen, hetgeen ook grotendeels opgevolgd werd. Eén man in het bijzonder liet zich volledig gaan in lichamelijke expressie, en wij deden op de wei ons best om mee te doen. Heel aangenaam!

Toen Jeff Tweedy ophield met drugs, is hij beginnen lopen. Zijn naar verslaving neigend karakter zorgde ervoor dat hij liep tot zijn knieën eraan kapot gingen. Dus moest hij ook dat afbouwen. Nu lijkt het of eten zijn nieuwe verslaving geworden is want hij is merkbaar kilo's bijgekomen sinds de laatste keer dat hij ons land passeerde.

Dat maakt natuurlijk allemaal niet uit zolang hij met Wilco blijft goede muziek maken. En dat doet hij. Veel van hun live-materiaal is ondertussen klassiek te noemen. Opener Misunderstood bijvoorbeeld, dat met zijn repititief gescandeer van "Nothing" in het midden van de song iedere niet-kenner op het verkeerde been zet.

Bovendien wisselen ze die klassiekers af met obscure pareltjes als Not For The Season of nieuwe klassenummers zoals The Art Of Almost. Dat u en masse uw kat stuurde en naar Foo Fighters ging kijken is een testament voor wie denkt dat door consequent volgehouden fantastische muziek te maken automatisch roem wordt verkregen.

tUnE-yArDs lijkt constant op tournee te zijn. Maar dat klopt niet: na dit optreden zat het er voor Merrill Garbus bijna op. Ondertussen zijn er wel een paar nieuwe nummers, die niet zo heel veel verschillen van wat we al kenden, in de set gekropen: live sampleloops en die imposante stem.

Opener Gangsta zette meteen het publiek in de juiste mood en ze ging vlot verder op dat elan. Omdat ze de Club mocht afsluiten kon er zelfs nog een bis vanaf

Bob Mould leek er schik in te hebben dat hij (nogmaals) ‘Copper Blue’ mocht komen spelen. Nochtans leek het op papier eerder een zwaktebod van iemand, die aan zijn pensioen moet beginnen denken, en eigenlijk nooit echt grote hits heeft gehad. Alleen al uit sympathie voor de man zouden we zijn gaan kijken.

Maar zie: de man schaatste met zijn gitaar aan een moordend tempo door de nummers. En hoe langer het duurde, hoe meer wij ons weer de tiener voelden die in 1992 dit album op repeat door de luidsprekers deed knallen, tot ergernis van ons ouders. Dit was Pukkelpop voor oudjes!

Toen Feist aan Limit To Your Love begon, dachten we even dat het een cover was van James Blake, maar Feist heeft dat nummer zelf geschreven en ze heeft er nog een hele reeks van dat kaliber, voornamelijk uit haar recentste, fantastische CD 'Metals'. Haar koortje van drie vrouwen mocht zich vrij uitleven en voorzag het geluid van zowel achtergrondstemmen als extra drums waardoor het geheel een stevige klank kreeg. Zelf coverde ze dan weer Nina Simone's See Lion Woman, dat ondertussen eigenlijk ook een beetje van haar is geworden. Zo hebben we popmuziek graag!