Psychedelica_now - Good Trip
Ancienne Belgique, Brussel, 8 november 2008
Met de “_now”-reeks wil de AB ons een staalkaart aanbieden van verschillende genres, met gevestigde waarden, nieuwkomers en lokale bands op het programma. Na Indie_Roots_now en Hip_Hop_now tekende de AB voor een trip in de psychedelica. Een bad trip zou het ongetwijfeld niet worden, met klinkende namen als Espers, Midlake en Yo La Tengo. Het was dan ook geen verrassing dat de zaal volledig uitverkocht was.
Ons wakker schudden doet opener Edith Frost niet bepaald. Haar band moest ze achterlaten in Californië, ze konden de reis niet betalen, en dus staat ze alleen met haar gitaar op het podium. Edith brengt rustige folksongs, met hier en daar een vleugje country. Haar teksten zijn echter niet van de origineelsten en vaak balanceert de set op het randje van het slaapverwekkende. Een van haar nummers heet If It Weren’t For The Words, en dat vat het geheel vrij goed samen.
Sukilove daarentegen is allesbehalve van plan om het rustig te houden en zorgt eigenlijk voor de echte aftrap van het festival. Wouter Bos, politiek leider van het Nederlandse PVDA, was al fan, nu wij nog. Met Let’s Dive zit het meteen goed. De nummers zijn vrij stevig, maar laten voldoende ruimte voor stem en melodie. Uitschieters in de set zijn Good Friends en de nieuwe single Even The Angels Sin. Ook Did You Ever Feel So Lonely verdient een vermelding voor het zorgvuldig uitgesponnen einde. Nog even oefenen en we kunnen een nieuw exportproduct verschepen, want Sukilove bewijst dat het niet enkel overzeese groepen zijn die van aanpakken weten.
Espers laat ons weer even op adem komen, voor we ons in het geweld dat Yo La Tengo heet storten. In de intieme sfeer van de Club komt hun ingetogen neo-psychedelische folk het best tot zijn recht. De groep lijkt vers uit het bos geplukt, en de nummers zijn beladen met een herfstachtige sfeer. Zacht en warm maar met vaak enkele ongure windvlagen, die het geheel toch nog boeiend maken. Vooral Dead Queen, opener van hun laatste ‘Espers II’, blijft ons bij met de subtiele belletjes en de zweverige, maar toch ook donkere melodie. De dromerige stem van Meg Baird geeft het geheel een mysterieuze toets.
Aan de Box is het inmiddels behoorlijk druk geworden voor Yo La Tengo. De band is al meer dan vijftien jaar bezig en dat valt te zien aan de opkomst. Een verscheidenheid aan leeftijden drumt zich samen voor het podium. Met hun nieuwste album ‘I Am Not Afraid Of You And I Will Beat Your Ass’ bewijzen ze dat ze dan misschien wel ouder zijn geworden maar daarom niet minder energiek. De set bulkt van de diversiteit, van rustige en emotionele nummers tot kleppers van meer dan tien minuten waarbij onze oren het bijna begeven onder de feedback.
Meer dan twee uur lang laten ze hun beste nummers van het podium afspatten. Pass The Hatchet I Think I’m Goodkind en The Story Of Yo La Tengo lijken Ira Kaplan in een soort trance te brengen waarbij de gitaar lustig in het rond vliegt. Bij Tears Are In Your Eyes en I Feel Like Going Home (voor de gelegenheid gezongen door drumster Georgia) staat hij erbij alsof zijn hondje net is aangereden. Het publiek weet het alleszins allemaal te smaken, met drie bisrondes tot gevolg.
Verzoeknummers worden met een lach van de hand gewezen, toch willen ze enkele oudere nummers wel eens van onder het stof halen. Op de plaat ‘Yo La Tengo Is Murdering the Classics’ (een album dat opgenomen werd toen ze verzoeknummers speelden op een radiozender voor het goede doel) was het al duidelijk dat ze niet alle nummers nog even goed in de vingers hebben, en ook nu gaan ze af en toe de mist in. Maar dit alles met een gezonde portie zelfspot. Als Georgia zich even aan een solo waagt op de casio, die eigenlijk nergens naar lijkt, kan ze op een spontaan applaus van het publiek en de rest van de band rekenen. Enkel een band met voldoende zelfvertrouwen kan zich dat permitteren, Yo La Tengo hoeft zich dan ook niet meer te bewijzen.
Midlake kreeg de twijfelachtige eer de avond af te sluiten na Yo La Tengo. Toen ze dit voorjaar in het voorprogramma van The Flaming Lips speelden waren ze voor ons nog nobele onbekenden, maar met ‘The Trials of Van Occupanther’ forceren ze nu toch stilaan een doorbraak. Roscoe en Young Bride, nummers die er op het album torenhoog uitsteken, blijken ook live de beste nummers. Verder blijft de set helaas te vaak in de middelmaat steken. “I think I'll head home”, zingen de Texanen, toch keren ze nog terug voor twee bisnummers.
Psychedelica_now was een meer dan representatieve staalkaart. De AB wist de juiste groepen te strikken en liet alles naadloos in elkaar overvloeien door het constante heen en weer gehos van de Club naar de Box. Wij zijn alvast benieuwd naar de volgende mengelmoes.
8 november 2008