Pro Pain, Toxic Shock - Pro power

De Casino, Sint-Niklaas, 29 november 2024

De kaarten lagen zeker goed: als je immers “voorstander van pijn” bent en eerst nog moet kampen met een “giftige schok” (de zogenaamde “tamponziekte”), krijg je een mooie combi. Enkele dagen voordat beide bands in Sint-Niklaas de degens zouden kruisen, mocht de organisatie dan ook het kaartje “uitverkocht” afstoffen.

Spijtig genoeg was het deze keer niet het publiek dat door elkaar gerammeld werd door onze favoriete Antwerpse thrashcrossoverpunkband, maar wel de geluidsinstallatie. Zanger Wally mocht welgeteld anderhalf nummer met de micro vechten, toen die het begaf, waarna ook de exemplaren van gitaristen DK en PC eraan geloofden. Niet veel later volgde zelfs de hele geluidsinstallatie. Gevolg: de shockers konden enkel nog verder met de on-stage-monitors.

Aanvankelijk raakte het de kleren van zanger en vakkundig afbraakwerker Wally niet, klimmend op een toren van Marshalls, een microstatief op het voorhoofd balancerend of over de vloer rollend als een geëlektrocuteerde breakdancer. Maar dat feest kon natuurlijk niet blijven duren zonder deftig zaalgeluid (en dus ook zonder enthousiasme of medewerking van het publiek). Elke band zou er - terecht - vroegtijdig de brui aan geven. Ware het niet dat we het hier niet hebben over “een doorsnee band”, maar over Toxic Shock, een energieke bende punkthrashers die zich keer op keer volledig smijt in de optredens, geluidsinstallatie of niet.

En dus werkte het vijftal onverstoord de pittige set af en kreeg op die manier (een deel van) het publiek toch nog op de hand. Respect! Opvallend trouwens hoe Toxic Shock doorheen de jaren meer en meer de status als “Antwerpse Suicidal Tendencies” heeft ingeruild voor een eigen, internationaal waardige identiteit.

Het was even bang afwachten of hoofdact Pro Pain met dezelfde technische handicap zou moeten worstelen. Maar dat bleek niet echt het geval. Integendeel, de decibels, die bij Toxic Shock ontbraken, werden blijkbaar aan die van de vier New Yorkse bulldozers toegevoegd. Zanger Gary Meskil had dan ook nog een appeltje te pellen met ons land nadat hij zeven jaar geleden bruut overvallen werd in Brussel met een ijspriem en voor dood op straat werd achtergelaten. En dat werd al snel duidelijk met een overdosis van de voor de band typische mengelmoes van hardcore en groovemetal. Furieuze speedpunkpassages gecombineerd met wilde headbang- en vuist-in-de-lucht-jumpmomenten. In combinatie met Meskils furieus getier natuurlijk.

Want een zichzelf respecterende NYC-hardcoreband - en respect is een belangrijk woord in deze context - maakt niet zozeer songs, maar eerder statements. Statements als: “We Stand Alone” (Sick of it All), “United And Strong” (Agnostic Front) of “Make A Change” (Youth Of Today). Of dus ook “Stand Tall” van Pro Pain, uitgesmeerd over vier moddervette minuten. Zelfde verhaal voor loodzware, maar wel telkens structureel mooi afwisselende songs als Deathwish of No Way Out. Moordend.

En wat dan met de Discharge-cover Never Again? Speedpunk en woestheid in het kwadraat! Een rechtstreekse aansporing tot wild op elkaar inhakken, molenwieken met de armen en zo veel mogelijk blauwe plekken scoren bij de andere soldaten in de moshpit. Een overgave en sfeer, die tot ver achter de P.A. door zinderde. En dat moet je hebben bij hardcore-optredens. “Hard” en “core”. En minder muzikale finesse. Of hoe een pletwals van overstuurd geluid en gebrul de snelle en technisch scherpe gitaarsolo’s van (Belg!) Gregory Discenza overstelpten. Voor het muzikale gedeelte moest je natuurlijk eerder bij Toxic Shock zijn, maar ja…