Primal Scream - Storm na wat gestotter

Kunstencentrum Vooruit, Gent, 14 november 2013

Naast een paar klassieke platen en een resem onsterfelijke nummers heeft Primal Scream sinds 2013 met ‘More Light’ ook een dijk van een nieuwe plaat op het palmares staan. Geen enkele reden om niet te gaan kijken dus, als de Schotten ons land aandoen.

In de Vooruit werd er met acht van de twintig nummers rijkelijk uit dat laatste album geput. En niemand die daarover klaagde. Er werd geopend met 2013  en Hit Void, twee stevige rockers, alvorens er met Jailbird  en Burning Wheel werd teruggeblikt op de nineties.

De band was duidelijk in goeden doen. Nieuwkomer Simone Butler, die Peter Hook de bassistenrol in Primal Scream afsnoepte, moest zelfs niet onderdoen voor Mani, die zich tegenwoordig op de Stone Rosesreünie toelegt. Alleen Bobby Gillespie leek ergens mee te zitten. Hij stond tijdens en tussen de nummers door apathisch voor zich uit te staren en zong zelfs geregeld met de rug naar het publiek. Gitaristen Andrew Innes en Barrie Cadogan – in obligate leren broeken – trachten wat sfeer te brengen, maar er schortte iets.

Op de muziek viel echter niets aan te merken: na Shoot Speed/Kill Light en Accelerator uit ‘XTRMNTR’ kregen we vijf songs uit de nieuwe plaat te horen. Ze fungeerden als rustpunt in de show, met Walking With The Beast en Goodbye Johnny als hoogtepunten.

Daarna werd het grof geschut bovengehaald en leek ook Gillespie te ontdooien. Na Autobahn 66 werd het concert even stilgelegd, en mompelde de frontman iets over de vreemde akoestiek en problemen met zijn monitors. Eens dat euvel was verholpen nam hij de band en het publiek op sleeptouw van hoogtepunt naar hoogtepunt.

It’s Alright, It’s OK komt uit ‘More Light’, maar klinkt nu al even klassiek als wat volgde. Swastika Eyes, Country Girl en Rocks sloten het optreden af. Gillespie huppelde over het podium, dolde met het publiek en stak gezangen in gang als een dartel jong veulen (of een Mick Jagger van gelijk welke leeftijd).  Wie bij zijn wezenloze aanblik bij de aanvang van de show vreesde voor het ergste werd danig op zijn plaats gezet.

De bisronde bracht meer van het beste van Primal Scream: pulserende bassen, hypnotiserende drums, snijdende gitaren, geïnspireerde samples, opzwepende teksten en virtuoos toetsenwerk. Uit ‘Screamadelica’ – dat zonder overdrijven mee een muzikaal tijdperk heeft bepaald – werden nog Higher Than The Sun, Movin’ On Up en Loaded opgedolven om de laatste twijfelaars tot bewegen aan te zetten.

Als allerlaatste werd Rocks nog een keer gespeeld. Vele wenkbrauwen fronsten even, maar het leek ons niet meer dan een bewijs van het perfectionisme en de gedrevenheid van Gillespie en zijn band. Het was ongetwijfeld meer dan alright en OK.