Pond - Een grote kwak nonchalante charme
Ancienne Belgique, Brussel, 14 juni 2014
Pond was in het land en daarvoor stappen wij graag al eens onze deur uit. De vijf Aussies zijn in aanloop van hun vijfde plaat op tournee (in plaats van erna, zo zijn ze wel weer), en deden Ancienne Belgique aan om er met stevig gitaarspel en een pak verwarrende, edoch amuserende hoofden het podium op te kruipen. Laat maar komen!
De vijf staken van wal met Whatever Happened To The Million Head Collide, een nummer dat vaak van tempo wisselt maar wel verder drijft op een sappige baslijn en enkele ontsporende gitaarriffs. De band leek enthousiast te wachten op dat uitbarstend gitaargeram en speelde daardoor vaak iets te haastig. Australische lsd-punk heeft bij dezen wel degelijk een eigen sound, de reprise kregen we er gratis bij. Elvis’ Flaming Star bracht al iets berekender gitaarwerk, met eerder vlagen van trippelende synths die met de eer gingen lopen.
Het zootje ongeregeld wist vaak met een grote kwak nonchalance sympathie te winnen, maar zichzelf iets meer serieus nemen mocht gerust. De titel van je eerste album niet meer weten of bij elk nummer hetzelfde mopje maken over dat dit een nummer van Pond was, stak na een tijd wel tegen. Flauwe kritiek, ware het niet dat het ook op muziekvlak vaak verzorgder kon. De zang moet dringend enkele niveaus hoger, de intro’s en outro’s mogen gerust een pak minder lang duren. Net die dingen maken Pond tot wat het is, maar zullen niet elke keer het publiek in een gezellige Club overhalen.
Het pallet bracht wel variatie. Een drumintro, een spacey soundscape, een jazz-brug of een bijna-ballad, het vormde geen probleem voor de heren om verschillende petjes op te hebben. Dat van stevige –haast grunge– gitaren leek uiteindelijk het best te zitten, zeker na de passage van Giant Tortoise, waarin alles loepzuiver door de boxen kwam geknald. Een wandeling doorheen het publiek en een ode aan Michael Jackson met de cover What About Us? later stond niemand nog stil. De AB Club knikte al groovend mee. Don’t Look At The Sun Or You’ll Go Blind, misschien wel hun strafst geschreven nummer, deed er nog een schepje bovenop en ging met het luidste applaus van de avond aan de haal.
Colouring The Streets toonde twee gezichten, met de ene keer glinsterende synths, dan weer gitaargebeuk afgelijnd door strakke drums. Voor een keer kwam de rauwe stem van ex-Tame Impala’er Nick Allbrook goed tot zijn recht. Zijn attitude zorgde vaak voor strakke rock-‘n- roll-momenten, zoals het al gitaarspelende crowdsurfrondje in Xanman nadat een fan hem voorging, om nadien netjes te landen en er nog een jam uit te persen.
You Broke My Cool kwam nog langs als breekijzer voor Bryan Adams-fans, waarna het vijftal een imaginaire walk off-walk-on deden – ze hebben het niet zo voor bisrondes en bleven dus simpelweg staan. Helaas kwam er nadien enkel nog het weinigzeggende Midnight Mass (At The Market St. Payphone) uit, maar de show was al lang geslaagd. Pond is de charme lang nog niet kwijt.