Polderfest 2015 - Finaal tegen het canvas

Bentils, Meetjeslandse Polder, 20 juli 2015

Naar goede gewoonte wordt de stilte in de polders jaarlijks voor één dag hardnekkig verdreven. In het derde weekend van juli organiseert men in het krekengebied waar anders fauna en flora welig tieren Polderfest, één van de sympathiekste festivalletjes in het Meetjesland.

Het festival opende dit jaar met Louie. De band had de moeilijke taak de eerste festivalgangers uit de zon en in de tent te lokken, maar slaagde daar toch behoorlijk goed in. Met een mix van funk en soul en met frisse zangpartijen klonk Louie zomers en fris. Meest in het oor sprongen het rustige, maar harmonisch opbouwende Radio Silence en het heerlijk funky Power met catchy tweestemmige zanglijnen. Een leuke opener van de dag.

Minder vrolijk werden we van de triphop van Lohaus. De setting was misschien ook niet de meest ideale. En in tegenstelling tot Louie slaagden zij er niet in wat volk tot in de tent te krijgen. Er viel dan ook weinig te beleven op het podium waar de band een zeer statische en weinig bezielende set neerzette. Na een nummer of drie hadden we het gevoel dat we het allemaal al eens gezien hadden. Ook hun cover van Beats Of Love was niet meteen een voltreffer.

Falling Man daarentegen kwam er een serieuze lap op geven. Van bij aanvang, met de potige instrumental Elliot, voelden we dat dit allesbehalve een gezondheidswandeling zou worden. Vanaf Liars kwam Sam Louwyck erbij voor de vocalen. De man deed dit op een zeer theatrale en uiterst bizarre manier en had iets van een kruisting tussen Arno en Shrek.

Hot Hotel ontpopte zich tot een van de hoogtepunten van de set met gitarist Paul Van De Velde als zanger en een ongelofelijke splinterbom van vechtende gitaren en pompende drums naar het einde toe. Nieuwe single Shine On klonk hevig, strak en catchy met enkele leuke hooks. Afronden deed de band met het onheilspellende en totaal onvoorspelbare Stripper waarbij de spanning constant bleef smeulen als een kampvuur om finaal in alle hevigheid terug te ontbranden. En Louwyck gromde als een wildeman.

Later dit jaar trekt Inwolves, de band rond local Karen Willems, de studio in voor de opnames van een eerste album. Van die nummers kwamen ze wat zaken uittesten op Polderfest. Verrassend genoeg begon de set met het sacrale Va Va Vimedoom helemaal zonder drums; en dat terwijl de groep toch opgebouwd is rond een drumster.

In tegenstelling wat we eerder zagen van deze band merkten we, naast het feit dat deze bende fantastisch op elkaar ingespeeld was, ook dat ze iets minder leken in te zetten op soundscapes en iets meer op songs. Bij momenten deden ze ons zelfs denken aan wat Mogwai op de laatste plaat liet horen. Voorbeeld daarvan was Strange Waltz dat begon als een jazzy walsje, maar door toedoen van de impulisieve en bijwijlen virtuoze gitaar een echt postrockrandje meekreeg. Ook slotsong Be Kind kon overtuigen en ging erg diep. De band speelde hevig en met gevoel en kroop als het ware in het moment.

Een drummer en een batterij toetsen op het podium; meer had het Nederlandse zZz niet nodig om Polderfest omver te blazen. We werden meegenomen op een trip doorheen de drie zZz-albums waarbij potige ritmes en melodieën mooi in elkaar haakten. Van bij openingstrack House Of Sin viel op dat zZz de energie van een rockband weet te combineren met een strak ritmische en elektronische sound zonder dat daar ook maar een gitaar aan te pas hoeft te komen.

Vooral de titeltrack van het laatste album ‘Juggernaut’ en single Wild Girl hadden een erg aanstekelijke eightiessound waarbij de synths een zeer prominente rol speelden. De band ging doorheen de set voor een constante spreidstand tussen rock-n'-roll, blues, new wave en dance. Bovendien was de energie en passie van zZz zo authentiek en oprecht dat je meegezogen werd in de set. Met Lalala gooide het duo er nog een finale, vette blueslap tegenaan, kwestie van het publiek helemaal tegen het canvas te slaan.