Pokey LaFarge - Oude wijn in nieuwe zakken werkt

Ancienne Belgique, Brussel, 18 november 2013

Zelden een voorprogramma gezien dat zo perfect voorspelde wat de hoofdact zou bieden. Luke Winslow-King opende vorige donderdag in de AB met rockabilly met een bluesy randje en celebreerde een geslaagd huwelijk tussen folk en gospel ! En tête d’affiche Pokey LaFarge deed nadien precies hetzelfde, maar iets langer en met net een tikkeltje meer overtuiging.

De mensen van de AB hadden gezorgd voor een gezellig ballroomsfeertje met twinkelende lichtjes en veel rood fluweel. Back to the fifties dus. Niet alleen in de setting, maar ook in de muziek.

Pokey LaFarge was voor een blitzbezoek van enkele uren naar Brussel gekomen om er zijn nieuwe, titelloze cd te promoten. Hij graaide dan ook vrolijk en gretig uit dat repertoire, dat trouwens – het weze gezegd bij wijze van geruststelling – naadloos aansluit bij het vroegere werk.

Okie Boogie Woogie opende. En even later passeerde Claude Jones – opwarmers als het ware, voor zover dat nog nodig was na Luke Winslow-King – maar dan kwam het nieuwe werk eraan waaien.

Waaien is hier misschien wel de juiste term want in What The Rain Will Bring mijmerde Pokey enigszins melancholisch over de wisseling van de seizoenen. The Devil Ain’t Lazy bracht het gezelschap in een hogere versnelling en Two-Faced Tom gaf een hoofdrol aan schitterend sideman Ryan Koenig.  

Niet alleen de bandleden werden in de schijnwerpers gezet: Riverboat Shuffle, een echte ballroomdance, werd een eerbetoon aan Hoagy Carmichael, een southener bij wie Pokey duidelijk nogal wat mosterd heeft gehaald. Hard Times Come And Go was een ander hoogtepunt net zoals even verder in de set Central Time uit de nieuwe plaat dat was. 

Af en toe kwam Pokey maatschappijkritisch uit de hoek. Na eerder al een kort lansje gebroken te hebben voor het behoud van oude architectuur, verdedigde hij fel het healtcareprogamma van Obama als intro op Close The Door. Afgesloten werd met de vlotte klassieker Drinking Whiskey Tonight. Overtuigend zonder meer. 

De bisnummers trokken wellicht de laatste twijfelaars over de streep. LaFarge kwam terug voor een akoestische solospot met Josephine, een vroeg liedje over een voormalig lief. Echt nuts ging hij samen met het publiek met La La Blues en In The Graveyard Now, Pokey’s hoogsteigen versie van traditional In The Jailhouse Now.

Pokey LaFarge heeft in Brussel bewezen een perfecte sfeerschepper te zijn binnen een muziekgenre, dat in rocktermen eeuwenoud is, maar dat hij weet te brengen met een aanstekelijke frisheid, die iedere aanwezige op een chronische hypochonder na, met een aanstekelijke swing naar huis stuurde.