Plain White T's - Tot op de festivals?
Ancienne Belgique, Brussel, 8 november 2008
Het klinkt in deze koude tijden misschien raar, maar op 2 februari hing het festivalgevoel toch al wat in de lucht: talloze pubers die in het rond lopen en zich tegen het podium nestelen, terwijl de twintigers en dertigers rustig achteraan gaan zitten. Voeg daarbij mensen die met drank van links naar rechts slenteren, populaire rockmuziek en een groeiende massa naarmate hoofdact Plain White T’s nadert, en het plaatje klopt bijna volledig. Bijna, want we zaten hier niet op een weide of onder de blote hemel, maar in de Ancienne Belgique.
Daar werden we eerst getrakteerd op The Fold en The Spill Canvas. Voor het aanwezige jonge geweld waren het zeker en vast goede opwarmers. Dat ze daarenboven ook kunnen performen bleek uit de talloze complimenten gericht aan het publiek en ons Belgenland. Maar van dergelijke groepjes hebben we er al genoeg gezien. Het volstaat een cd te kopen van Nailpin of Green Day in zijn beginperiode om dit genre in huis te hebben. Het is natuurlijk wel leuk voor beide groepen dat ze de grote plas mochten oversteken, maar om hier potten te breken zullen ze toch iets vernieuwender moeten zijn.
Dat kan dan weer niet gezegd worden van Plain White T’s. Zij hebben ook nummers die niet bepaald origineel te noemen zijn, maar die zijn dan wel gekruid met speciale accenten die de songs enigszins apart maken. Neem nu hun nieuwe single Our Time Now: dit is een stevig en vrij gewoon rocknummer, maar de “Oh oh oh ooh-ooh”-schreeuw in het liedje maakt er een leuke popsong van. En daar lag nu net het verschil met wat we in het voorprogramma hoorden.
Uiteraard was het hoogtepunt van de avond hun megahit Hey There Delilah, dat pas bij de bisnummers boven water kwam. Dat vond het publiek echter helemaal niet erg, zoals mocht blijken uit het feit dat het nummer van begin tot eind door bijna iedereen werd meegezongen. Om dit moment te kunnen delen met vrienden of de online wereld van Myspace of Facebook werden de digitale camera’s massaal bovengehaald.
Take me away, een stevig rocknummer, zette daarna een punt achter een concert dat het gehele voorprogramma tot een voetnoot herleidde. Van meet af aan raasde de groep immers als een trein, met af en toe een rustpunt zoals het betoverend mooie Wrote you a song. De energie waarmee zanger Tom Higgenson over het podium sprong, zagen we eerder al bij The Kaiser Chiefs, maar daar houdt de vergelijking op. Pas als ze over een paar jaar de Lotto Arena volledig kunnen vullen - waar ze zeker toe in staat zijn - halen ze dat niveau.
In het verleden waren er al sterren op het ijs en op de dansvloer, maar vergeleken met Plain White T’s zijn dat maar theelichtjes. De échte sterren zijn immers nog altijd opkomende muziekkleppers die op een podium kunnen rocken en hun publiek in vuur en vlam zetten. En als die sterren dan nog eens zodanig onder de indruk zijn van hun Belgische publiek dat ze beloven terug te keren voor het einde van het jaar, is er maar één conclusie mogelijk: Plain White T’s hoort thuis op een echt festival. Begrepen, heren Schuermans en Mahasinne?