Placebo - Hartverscheurende miserie
Koninklijk Circus, Brussel, 7 juni 2009
Op hun tournee ter promotie van de binnenkort te verschijnen plaat 'Battle For The Sun' doet Placebo vooral festivals en arena's aan. Het Koninklijk Circus was één van de weinige concerten in kleinere zalen. Het enthousiaste publiek leek in festivalstemming, en de groep zette een gedreven concert neer.
Wij hadden een freakshow verwacht in het Circus, maar je moest al een heel eind gaan zoeken om een ostentatief levensmoeë androgyne tiener met zwarte make-up te vinden. Het gros van het publiek zag er zomers fleurig uit en had zijn laatste jeugdpuisten al minstens een decennium geleden uitgeknepen.
Om half acht kwam Brian Molko zelve op het podium. Hij kwam voorprogramma en nieuwe drummer van Placebo Steve Forrest aankondigen. Niet dat de zaal echt een opwarmer nodig had, het was er om te smelten. Forrest mocht met zijn akoestische gitaar een paar nummers brengen die zeer te smaken waren en ergens het midden hielden tussen de bravere dingen van Kurt Cobain en akoestische demo's van Placebo. Aardig dus, maar de stilletjes vollopende zaal had er niet veel boodschap aan.
Om half negen stipt gooide Placebo direct alle wapens in de strijd. Harde gitaren, een imposante lichtshow, een hoog tempo en de gekende melodische songs over de hartverscheurende miserie van het bestaan. Al vroeg in de set kwamen de titeltrack van het nieuwe album en de single For What It's Worth aan de beurt, en ook nummers als Speak In Tongues en Julien zaten op hetzelfde niveau als het oudere werk. Dat belooft voor de nieuwe plaat.
Molko, Forrest en gitarist Stefan Olsdal stonden steeds in de volgspots terwijl de overige groepsleden het met een schaduwplekje moesten stellen. Het publiek stond ook frequent in de schijnwerpers en ontving de nieuwe nummers erg enthousiast, maar natuurlijk konden de hits op de meeste bijval rekenen. De kleppers als Every Me Every You, Special Needs en Special K werden duchtig meegebruld terwijl de groep in gifgroen en bloedrood licht gehuld werd en stroboscopen zich moesten haasten om in de maat mee te flitsen. Na The Bitter End en twee bisrondes kon de zaal naar adem happen na een intens concert.
Brian Molko wordt al wat ouder en ook zijn publiek groeit mee. Het zou ons verwonderen moest hij zich echt nog zo miserabel en onzelfzeker voelen als hij in zijn teksten wil doen geloven, en het publiek komt om zich te amuseren, niet om zich in zwart zwijgen te hullen. Maar of Molko nu een rolletje speelt of niet, de muziek was erg hard en goed, de band was heel gedreven, de show was àf, en het publiek was tevreden. En dat is wat telt.