Pixies - Vinnig eigenzinnig
Vorst Nationaal, 7 maart 2023
Na een kort maar krachtig eerste leven, dat intussen al dertig jaar achter ons ligt, toeren Pixies intussen al sinds 2004 als reünieband. Vroeger was alles natuurlijk beter, maar Black Francis en co. slaagden er in Vorst Nationaal in om ons collectief mee te nemen naar die voltooid verleden tijd. De tijdreis propte vijfendertig songs in honderdentwaalf minuten. Een hels tempo waarbij we enkel tijdens het recentere werk even naar adem mochten happen.
Zo hadden we na amper een kwartier al Caribou, Wave Of Mutilation, Head On, Isla De Encanta en Monkey Gone To Heaven achter de rug. Noem het een voortijdige zaadlozing, maar Pixies mogen dat. Black Francis wordt volgende maand achtenvijftig jaar, maar aan eigenzinnigheid heeft hij nog niet ingeboet. De band tourt zonder setlist. Na elke song gaf de frontman aan de rest van de bandleden door wat de volgende song was. Inspiratie van het moment, die het concert compleet onvoorspelbaar maakte. Waar een band van die leeftijd zou aftrappen met de obligate nieuwe songs, alvorens over te schakelen op jukebox-modus, doseerden Pixies in Vorst maar met mondjesmaat de nieuwe songs in de eerste helft van de set, om het gros van de songs van het recent verschenen album ‘Doggerel’ op te sparen voor de tweede helft. Vreemd, maar het werkte desalniettemin.
Aan het eind van de marathon nam de band uitgebreid zwaaiend afscheid van het publiek, maar tijdens het concert werd op geen enkel moment met de zaal gecommuniceerd. Geen "Thank you", geen aankondigingen, maar lekker rechttoe-rechtaan door de catalogus zoevend tot aan het gaatje. De nieuwe, minder veeleisende songs waren het moment waarop we toch even gas konden terugnemen (of de dorst lessen). Zo haalden Who’s More Sorry Now na het openingskwartier en het intense Planet Of Sound even de bloeddruk naar beneden, maar daarna volgden alweer een genadeloos Gouge Away en een grillig kronkelend Vamos.
De flexibele opbouw van de show leek het voor de band ook spannend en dolletjes te houden. De stemkapriolen van Black Francis tijdens Cactus deden vermoeden dat hij het nog steeds met volle goesting uitschreeuwt. Bassiste Paz Lenchantin verzorgde tijdens Gouge Away dan weer de sha la la la-achtergrondkoortjes alsof ze erbij was toen de song destijds geschreven werd. Dat enthousiasme straalde af op het publiek, dat elke oldie wel een plaats in de persoonlijke levensloop kon geven. Voor de één was Debaser de soundtrack bij het opruimen van de kamer als dertienjarige, voor de ander was diezelfde song een flashback naar de ultieme fuifsong tijdens de studententijd. Vooraan het middenplein werd die flashback concreet gemaakt, afgaand op de deining tijdens dissonante kopstoten als Tame of Bone Machine.
Tijdreizen van de hak op de tak tussen de twintigste en de eenentwintigste eeuw kan vermoeiend zijn. Dus na een uur volgden opeens zeven songs op een rij uit het tweede leven van de Pixies. Soms klinken die als overschotjes van het album 'Trompe Le Monde' en zelden geraken ze voorbij de enkels van "vintage Pixies", maar toch zijn het verdienstelijke songs, waarvoor de gemiddelde laureaat van pakweg 'De Nieuwe Lichting' een paar ledematen veil zou hebben, bijvoorbeeld voor die venijnige riff in Nomatterday.
De surf-ode Ana ("the surfer anagram") mocht de nostalgische finale inzetten. Nimrod’s Son begon verrassend traagjes om uiteindelijk los te barsten in de vertrouwde chaotische heksenketel. De woorden van deze song deden ons bedenken dat artificiële intelligentie-algoritmes niet meer zijn dan de "sons of incestuous union". Die muzikale legbatterijen kunnen dan wel de grootste-gemene-deler-rock van een Coldplay of de Titanic-core van een Tamino nabootsen, maar het excentrieke, geflipte geluid van songs als Nimrod’s Son of Where Is My Mind zien we nog niet zo gauw AI-gegenereerd worden. Maar goed, genoeg filosofische overpeinzingen… Datzelfde Where Is My Mind zorgde na bijna twee uur voor een laatste collectieve zangstonde, waarna de intussen traditionele afsluiter Winterlong een punt achter deze uitputtende set zette.
Voor de nieuwe platen van Pixies lopen we al lang niet meer warm, maar zolang ze blijven touren met een dergelijke mix van oud en nieuw werk zoals in Vorst, is de kans erg groot dat je ons telkens weer terugvindt voor het podium.
