Pixies - Golfbewegingen

undefined, 26 november 2016

Jonge wolven zijn het al lang niet meer, boze wolven met momenten. Zo was het ook in Lotto Arena in Antwerpen. Bij momenten was het mak en werktuigelijk, op andere momenten was het gevaarlijk en scherp. Alles bij elkaar duurde het te lang voor het echt goed werd om van een helemaal geslaagde passage te kunnen spreken. 

Openen deden ze met een ietwat instrumentale en overbodige cover Cecilia Ann van The Surftones. Nadien gebeurde het dan, en nog wel met een nieuw nummer: Um Chagga Lagga is het bewijs dat Pixies anno 2016 nog echt Pixies kunnen zijn. Um Chagga Lagga was heftig, snel en absurd, Pixies zoals we ze het liefst hebben dus. Toen daar ook nog I’ve Been Tired aan geknoopt werd, dachten we te snel: dit komt helemaal goed.

Dat was dus niet helemaal waar. Het concert ging in golfbewegingen en dat was ook te merken aan het publiek. Op een klein groepje hardcore fans vooraan leek het wel alsof de Lotto Arena in slaap sukkelde bij nummers als All I Think About Now (gebracht door de nieuwe bassiste Paz Lenchantin) of Havalina.

Hoe het dan wel moest, zagen we bij de tandem Mr. Grieves en Nimrod’s Son of bij Winterlong, het nummer van Neil Young dat Pixies zich helemaal eigen hebben gemaakt. Bij Ana en All The Saints dommelden we dan weer collectief in, inclusief de band op het podium, en zo raakte het concert nooit helemaal uit de startblokken.

We schrokken blij verrast op door een speelse David Levering die een hoogtepunt wist te maken van de intro van La La Love You. Ook het vervolg was erg goed en dan hoor je toch weer het verschil tussen een band die nummers speelt die ze echt willen spelen en anderen.

Nog één keer dutten bij Magdalena 318, maar de laatste veertig minuten waren een energiebom, alsof ze plots wel wisten hoe het moest, alsof ze er weer zin in kregen. U-Mass, Rock Music en Crackity Jones waren een trio dat onze ogen deed opengaan. Pixies op z’n radicaalst en op z’n best: zo scherp, zo blaffend! Het nieuwe Baal’s Back paste daar perfect bij en Debaser en Hey waren goeie afsluiters.

We zagen de band overleggen om er dan nog een Vamos achteraan te gooien, de gitaarspeeltuin van Joey Santiago. Dan ging de band toch de trappen af, richting kleedkamers, maar het opgejutte publiek bleef applaudisseren en stampen en joelen voor een bis en die kwam er. De rookmachines werden leeggespoten op het podium – het werd een beetje eng – Pixies waren niet meer te zien en op dat moment werd Into The White ingezet, een b-kantje en een afsluiter die onvoorspelbaar en dus perfect was. “Belachelijke afsluiter” zei een vrouw na afloop achter ons, maar laat ons het daarmee oneens zijn.

De allergrootste hits passeerden ook, maar waren nergens hoogtepunten. Monkey Gone To Heaven, Here Comes Your Man, Where Is My Mind? en zelfs Debaser: we hadden ze al beter gezien.

De hele avond wisselden ze geen woord met hun publiek. Pixies spuwen songs, dat is waarvoor ze gekomen zijn en dat is wat ze deden. Tweeëndertig stuks in één uur en veertig minuten: dat is een stevig tempo. Maar nergens kwamen ze aan de enkels van wat ze drie jaar eerder in AB toonden en daar hadden zowel setlist als zaal allicht iets mee te maken.