Pink Room, Batsmasher - Alle behoeftes vervuld

Het Bos, Antwerpen, 21 oktober 2021

Met het spook van de vierde cornonagolf boven ons hoofd en de bullshit van elke dag als realiteit was de nood om eens onbesuisd te raggen groot. Geen betere remedie dan eens Het Bos in te duiken op een avond met drie garagepunkbands dus.

Eigenlijk gruwen we van Nederlandstalige bandnamen die vooral grappig bedoeld zijn, maar het dient gezegd: Barno Koevoet & de Duijmschpijkers braken de avond open als was het een fris sixpack Carapils. Dat deden ze met een korte, intense set met daarin nummers als Transpiration, Fight Me Boomer, Self Inflicted Sorrow en No Fucks. Titels die voldoende zeggen over de leefwereld van dit kwartet.

Met een zanger (Arno Vanhoutte, ex-Budget Trash) die enigszins klonk als het Oostendse straatjochie, dat Arno ooit was, en vervaarlijk met de microfoon zwaaide , een drummer die even gek als geniaal uit de hoek kwam, een sobere, maar effectieve gitarist en een bassist die op de juiste momenten "Lalala" zong, wisten de sympathieke garagerockers iemand uit het publiek zo ver te krijgen om de microfoon op te eisen en met een piepstemmetje te kwelen: "Komen jullie allemaal wat dichter?" Die oproep werd graag ingewilligd en zo kreeg een coronaproof begin nog het gevaarlijke staartje dat de band verdiende.

Batsmasher oogde al gevaarlijk voor de band een noot gespeeld had. Als een zanger opkomt in zwarte overall, weet je eigenlijk al dat het hommeles wordt. Als je dan nog weet dat dit vijftal misfits opgebouwd is uit leden van Mind Rays, Teen Creeps, Raketkanon en The Future Dead, kan je maar best ogen op je rug hebben.  

We hebben geen hol verstaan van wat zanger Sis (meestal van ergens in de zaal) in de microfoon schreeuwde, maar het klonk alsof hij pas bevrijd werd uit  een vergeten achterafcel in Quantico. De band speelde ondertussen alsof de duivel hen op de hielen zat. De naar thrashmetal ruikende punk resulteerde in blauwe plekken, geplette tenen, bierdouches en glass^plinters over heel de zaal. Voor subtiliteit of andere bullshit was geen plaats. Gewoon met de pletwals erdoor, dat was het devies.

"Vier pintjes, astamblief", klonk het al vanaf het podium na één nummer van Pink Room. Beleefde jongens, dat wel, maar de prioriteiten bleken op zijn minst dubieus gekozen. Toch kon je bij deze Gentenaars meer songs horen. Bart Cocquyt liet de bas grommen als een hondsdolle wolf en schreeuwde zich de longen uit het vege lijf. Toch bleef hij verstaanbaar. Met 'Putain Royale' bewees de band al dat ze de kunst verstaan om zowat alle hardere genres samen te smelten tot een ziedende pot rock.

Live klonken de nummers van het meest recente wapenfeit nog vettiger en minstens even opwindend. En omdat ook het beste uit de twee vorige platen passeerde, steeg de temperatuur in de zaal zienderogen. De eerste meters voor het podium waren dan ook een no-go-zone voor al wie ledematen, ogen en oren lief was. Met ondertussen al een serieus verhoogd promille was het daar vooral feest voor de niets ontziende fans.

Hoe verder de set vorderde, hoe sneller het viertal leek te spelen om te eindigen in noise en feedback. Ons was garagepunk, vunzige herrie, noise, gruizige lo-fi thrash, vuiligheid, nozems en seks beloofd. Alleen dat laatste ontbrak, maar dat hebben we niet eens gemist. En voor wie toch nog behoeftes had in die richting, was het Schipperskwartier niet veraf.