Pieter Embrechts - Feestend in de nacht in

Ancienne Belgique, Brussel, 23 mei 2016

Zaterdag 21 mei zal voor de meeste Brusselaars in het geheugen gegrift blijven als de dag van de Zinneke Parade 2016. In de AB Club speelde Pieter Embrechts die dag voor een select gezelschap, maar de sfeer zat er minstens even hard in.

Embrechts en zijn band speelden vooral nummers uit het recent verschenen album ‘Onderwoud’. Op deze dubbelaar stond zeker voldoende materiaal om de avond te vullen. Daar waren we vooraf wel gerust in. Bovendien moet je Embrechts niet leren hoe hij met een publiek moet omgaan. Vrij snel slaagde hij er op zijn charmante no-nonsense-manier in het publiek uit zijn hand te doen eten.

De set ving aan met het warme en ingetogen, maar ook lichtjes trieste Ze om daarna onmiddellijk een serieuze versnelling hoger te schakelen met het door de twee baritonsaxen voortgestuwde De Vonk. Ook Pas Dan en Narcissus kregen een vettig, funkrocksausje waarin opnieuw de saxen, maar ook de basgitaar een groot aandeel hadden. Bij het frisse Zomernachten mochten we als publiek instaan voor het "kwalitatieve getsjirp van krekels", dixit Embrechts.

De band bracht bovendien echte live versies van de nummers en hield zich niet gemakkelijkheidshalve aan de studieversies. Zo werd de aanvang van Tweegevecht gestript om geleidelijk aan te ontbolsteren. Na een vlotte en grappige bindtekst over Borgerhout kregen we ook een uitgesponnen versie van Hier In Borgerhout inclusief een meezingmomentje voor en met het publiek.

Het voor ‘Kleur In E-mineur’ van Radio 1 geschreven duet Alles Blijft Stil, dat op plaat door Amaryllis Uitterlinden werd gezongen, werd live gebracht door saxofoniste Hanne De Backer wat in een intense, maar ook meer breekbare versie resulteerde.

Van de Nederlandstalige debuutplaat ‘Maanzicht’ kregen we ook twee nummers voorgeschoteld. Maria was als vanouds catchy, funky en sexy, maar klonk live ook nog eens supervet. In Balans kreeg dan weer een ska-kleedje aangemeten.

In de bisronde was er nog de ingetogen Springsteen-cover Dansen In Het Donker, het warme Tenonder en het frisse en montere Laat Mij Gaan. Allemaal zeer leuk en erg goed, maar het was pas in de tweede bisronde dat het dak er écht af ging. Met het voor ‘Te Gek?!’ geschreven en op een in Avignon gevonden tekst geïnspireerde J’ai Perdu Mon Âme bracht de volledige band een gipsy-geïnspireerd, intens en komisch slotakkoord. Lichtjes over the top dat wel, maar wel straf en steengoed.

En zo konden wij de Brusselse nacht in, waar we ons geruisloos onder de feestende restanten van de Zinneke Parade mengden.